Er is altijd nog wel vrolijk nieuws op de wereld. Vanuit Brazilië meldt de correspondente dat de vrouwen daar hun man naar de ontharingsstudio's sturen. Ha! Daar word ik nou vrolijk van.
Al die macho Maradonnaatjes met overal veel te veel haar dus gewoon onder de plak, thuis. Die ruggen moeten kaal, en die armen en benen, dat is toch eigenlijk ook geen vertoning. In de wax ermee. En dan radicaal sadistisch rukken. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Dat zal toch zeker ook wel troostrijk zijn voor een gemartelde Braziliaan?
Maar daar wordt mijn ochtendrust alweer ruw verstoord door mijn echtgenoot, die zich gelukkig helemaal geen zorgen maakt over een teveel aan haar. Hij hoort, veel belangrijker, Fyra-nieuws. Een aanbod van de Italianen om het spul alsnog op te lappen. Mijn deskundige raadt dat de NS ten sterkste af. "Laten ze met hun gewone treinen 200 km over het hoge- snelheidsspoor gaan rijden. Ons land is er klein genoeg voor." onderricht hij mij en de rest van het universum..
Zijn kleinzoon heeft dezelfde spoorverslaving. Wat er nu weer gebeurd is: Hij heeft zijn moeder meegetroond naar de speelgoedwinkel. Er was namelijk hoognodig een draaischijf nodig voor zijn spoorwegemplacement. Hij was immers bijna jarig? Het leek de nog driejarige een goed idee, dat hij zijn cadeau nu al kreeg. Dan kon hij er tenminste meteen mee aan de slag. Begreep hij dan wel dat hij op de dag zelf dan geen cadautje meer zou krijgen? "Dat vraag ik dan aan Sinterklaas," had hij de oplossing. Het lukte hem zijn moeder in te pakken. En er zit nog geeneens ongewenst haar op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten