Je zou er ook fijn in hebben kunnen kanoën, maar daar is het dus nooit van gekomen. Een beetje passend bij de aard van mijn vader ging er veel tijd zitten in het vooronderzoek. Zo vond hij eindelijk een adres ver weg en kwam hij er achter dat het laten bouwen van zo'n vaartuig vijfhonderd gulden zou kosten, een veel te hoge prijs voor een verjaarscadeau, ook al moest je een puber te vriend houden.
In de denkbeeldige trapauto heb ik nog denkbeeldige enerverende ritjes gemaakt tussen de schoolbanken van mijn eerste lagere school. Hoe duur een echte geweest zou zijn weet ik niet, maar dat er een heel mooie rode bijna echte was wist ik van de Sinterklaasetalages. Naarmate ik ouder werd werden de ouderlijke premies die in het vooruitzicht gesteld werden, substantiëler. Als je niet rookte, wel je eindexamen haalde en slaagde voor je rijbewijs, nou dan....
Maar hond Robin (Hood II) hebben mijn ouders me wel gegeven, toen ik twaalf werd. Een Airedale terriër, een prachtbeest. Zo een die je een troostende poot gaf, bij verschijnselen van Weltschmerz. Een die zijn eigen gezicht liever niet verloor. Hoe ren je achter een kip aan die uiteindelijk opvliegt en over een heg heen aan je jachtinstinct ontkomt? Je doet net of je uitgerekend op die plek eens even rustig het gras in al zijn facetten wilt bestuderen, en laat je dan uitbundig prijzen voor je wetenschappelijke instelling.
Hij was het mooiste cadeau, en heus niet bij gebrek aan andere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten