"Die hele Kamer is één groot ritueel." Hilbrand Nawijn, de man die van het CDA na één telefoontje overstapte naar de LPF om superkortstondig minister van vreemdelingenhaat te worden herinneren we ons behalve van deze onvriendelijke uitspraak verder hoogstens nog van zijn deelname aan "So you wannabe a popstar". Waarom moet ik nu opeens denken aan deze allang weer in vergetelheid geraakte figuur, nu ik weer een avondje stevig genoten heb van de Britten?.
Zij zonden de Last Night of the Proms van 2013 uit. deze keer met iets heel bijzonders. Nee, vlaggen, ballonnen, toeters, bellen en een feestelijke uitdossing horen er altijd al bij. Uniek wel: voor het eerst op de laatste nacht van he zomermuziekseizoen stond er een vrouw op de bok, al was het dan een Amerikaanse. Deze Marin Alsop leidde het orkest en koor van de BBC vol vuur door het programma, dat ook al vernieuwing uitstraalde en op aanstekelijke wijze klassieke muziek en popmuziek tot elkaar bracht.
Dat klonk door in de bijdragen van Joyce Didonato, een klassiek geschoolde zangeres, en de als wonderkind begonnen. nu gerijpte fusieviolist Nigel Kennedy. Zij schrokken nergens voor terug. Er was een wereldpremiere van een vrouwelijke componist, en werk van Leonard Bernstein dat alleen in de verte aan de West Side Story deed denken. En nog heel veel meer ook nog.
Natuurlijk stond de slotdag in het teken van de vaste rituelen, te beginnen met het omhangen van een lauwerkrans om de buste van Sir Henry Wood, die in de Royal Albert Hall neerkijkt op musici en publiek. Hij was de eerste dirigent van de concertenreeks, die al 119 afleveringen stand houdt. En de rituelen eindigden met de uitbundig meegezongen traditionele uitsmijters, altijd Rule the waves, Jerusalem, Land of Hope and Glory, God save the Queen, en, door het publiek ingezet, For Auld Lang Syne.
Dit jaar was een recordjaar, had Alsop verteld in het ook al voorgeschreven praatje van de dirigent. Alle 75 concerten compleet uitverkocht. De live-uitzending verbond de mensen die een (staan-)plekje in de Hall hadden weten te bemachtigen met de vele tienduizenden die buiten, onder meer in Hyde Park in Londen en de Titanic Slides in Belfast het feest meevierden. Zij vonden het prima dat Alsop opriep het niet bij haar als eerste vrouw te laten.
Zij had het geluk gehad dat haar ouders achter haar waren gaan staan toen ze als kind van negen besloot dirigent te willen worden. Zij waren haar bovendien door de jaren heen blijven steunen. Terwijl ook nu nog twijfels waren geuit bij haar aantreden. "Dat is toch helemaal niks voor vrouwen," was het voorspelbare commentaar geweest. Alsop sloeg terug: "Streef vooruit, steun je kinderen, volg je droom," gaf ze haar gehoor mee.
Ik zeg maar zo: Von Karajan (die in zijn orkest niet eens vrouwelijke musici duldde): eat your heart out! En mogen de Britten vooral nog heel lang vasthouden aan hun rituelen, zolang ze maar blijven vernieuwen. Zo straffen wij de Nawijns onder ons het best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten