Nog maar even en dan zitten onze eerste vier Arnhemse jaren er op. Dan nog een weekje, en dan is ook onze kleinzoon vier. Zijn eerste kennismakingsbezoek aan zijn nieuwe school heeft hij net achter de rug en de proef is goed doorstaan.
Vanaf de knie van zijn vader liet de knaap het nieuwe wereldje eerst nog even op zich inwerken. Maar toen het hem duidelijk werd dat juf Joke het goed vond dat hij in de blokkenhoek ging spelen, en nog wel in het gezelschap van Thomas, ging hij aan de slag en konden zijn ouders wel weg.
Nee, aan deze Thomas zaten geen wielen, deze was geen trein. Ze hadden fijn gespeeld. Hij was zichtbaar opgelucht thuisgekomen. Moest hij echt nog naar de kinderdagopvang?
Zijn moeder maakt zich gelukkig nog wel zorgen. Een groep een die zó ontzettend stil kan zijn, is dat wel gezond? Haar zoon is klaar met zijn verslag en zit alweer in opperste concentratie gebogen over de constructieve problemen die zijn spoorbaanontwerp van die middag opwerpt. Ernstige trauma's bespeuren we nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten