tjaptjoy

Pekingeend en kip met ananas is het geworden, dat feestmaal voor onze trouwdag. In de Chinatown van Arnhem, bij de doorgewinterde Monopolyspeler beter bekend als de Steenstraat.

O zeker, de eersteklas banketbakker Petri zit er nog altijd, en de treinfanaten in het gezin zijn onaards blij met Wentink, de modelbouwspecialist. Primeurgroenten van snobistisch prijsniveau, exotische kazen van het mes, alles wat de macrobiotische lekkerbek zichzelf durft te permitteren, het is allemaal nog volop leverbaar in deze vermaarde winkelstraat. Maar ook zitten hier een keigrote Chinese toko vol kookgereedschap en mysterieuze ingredienten, en een Chinese winkel voor naai- en verstelwerk. Alsmede het Chinese restaurant waarbij wij nu voor het eerst binnenkomen. Stikvol Chinezen zit het, een teken dat het hier lekker is. En dat er veel Chinezen in Arnhem zijn.

Ruwweg zestig jaar geleden begonnen wij Nederlanders 'buiten de deur' te eten, wat dan inhield dat je een vol bord nasi goreng met spiegelei ging verorberen in een (Chinees-)Indisch restaurant. Mijn eerste keer was op Katendrecht, de roemruchte zeeliedenwijk in Rotterdam. Tante - weer een andere tante, de zus van mijn vader - nam ons op sleeptouw er heen, want daar kookten ze het best. Knokken konden ze er ook heus wel als de besten, maar jammer genoeg toen even niet. Want tante hield wel van een verzetje, wij vonden het zo al spannend genoeg.  
We bestudeerden daarom maar de menukaart, die nog grotendeels abracadabra voor ons beginnelingen was. Tante was niet te beroerd om uitleg te vragen aan de ober. Wat mocht tjap tjoy wel zijn? Zijn antwoord bracht bij ons de stemming er helemaal in: "Dat.zijn, eh, zijn... Pinkies, en Ponkies" legde hij ons uit, opgelucht dat hij ons zo goed van dienst kon zijn.

We maakten kennis met het fenomeen dat je ook met de beste wil van de wereld je bordje echt niet leeg kon eten, ook al zou je moeder dat willen. Een later door mensen met verstand van gezonde eetgewoonten sterk afgeraden benaderingswijze, maar zo vlak na de oorlog nog ongehoord populair onder op-voeders met plichtsbesef. Pinkies en ponkies, deze keer waren ze heel bijzonder smakelijk. We begrepen de Chinezen weer een heel stuk beter. Hun Chinees groenten en Chinees thee, ook niet te versmaden.