Een jonge volleyballer in het Nederlands team was Bram Vermeulen. Hij zat nog op het Haags Montessori Lyceum toen mijn familie daar ook schoolging. Toen nog vol scoringsdrift, een knaap die wilde opvallen. Het verhaal gaat dat hij ook op een nichtje van me indruk wilde maken, maar dat week uit naar Engeland en zo belandde ze in Frankrijk.
Hoe dan ook, Vermeulen raakte later in den lande bekend als activistisch cabaretier en sparring partner van Freek de Jonge, samen Neerlands Hoop in Bange Dagen vormend.
Na hun uiteengaan volgde een zelfstandig bestaan met wat filosofisch getinte tv-programma's en muziek die is blijven beklijven, ook na zijn plotselinge overlijden. "Ik heb een steen verlegd in de rivier," is inmiddels een geliefde grafspreuk geworden. Zelf prefereer ik trouwens zijn "Als ik dood ben, huil dan niet, ik ben niet echt dood, moet je weten; dood ben ik pas als jij me bent vergeten".
Ook De Jonge en doodgaan horen bij elkaar voor mij. We waren met honderden verdrietig bij elkaar toen hij ongevraagd en spontaan troostende woorden sprak bij de uitvaart in Driehuis voor de zoon van onze vrienden, omgekomen bij een tragisch ongeluk met de fiets die hij net voor zijn twaalfde verjaardag had gekregen. Over zulk verdriet had De Jonge als ervaringsdeskundige een paar weken eerder gepraat met de vader die hem voor de krant was komen interviewen. Dat was een mooi gesprek geweest, vonden beiden. Later werd de journalist regisseur voor het amateurtoneel, ook in ons dorp. De toeschouwers wisten dat het stuk over de spelers ging, over de kinderen zij hadden verloren. Die fatale fiets, dat auto-ongeluk uit angst voor een hond, de ongeneeslijke leukemie. We hadden het onmetelijke verdriet van vrienden en kennissen meebeleefd, en geweten, dat je buitenstaander blijft ook al doe je nog zo je best. Maar ze vergeten, nee, dat doen we niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten