opa's boekje

Rel, del, del, daar gaat alweer die voordeurbel. Zo heel erg vaak gebeurt dat niet, maar de laatste dagen is het raak. Elke keer denk ik, dat het nú dan wel de postbode zal zijn met het boekje uit 1937. Mis.

Nu eens moet ik een Britse schilder afpoeieren die zijn diensten komt aanbieden, - mijn Engels gaat er hier met sprongen op vooruit want dit gebeurt vaak - dan weer staat er een balkonhek voor de deur. Daarna wederom een schilder maar nu de echte, die aankondigt wanneer de steiger wordt opgebouwd en dat hij een vrouwelijke collega gaat meebrengen. En dan nu net weer twee van die mannen met aktentassen en een veel te blijmoedige lach. Maar ik wil geen Wachttoren, vandaag wil ik hoogstens "Een lichtend spoor" ontvangen. 

Toch wel prettig als zo'n hoogdravende titel in verband gebracht wordt met je grootvader. Hij was, zal ik maar zeggen, de majoor Bosshardt van zijn tijd en was propagandist voor het Leger des Heils in de crisisjaren, zelfs in radiopraatjes voor de Avro-microfoon. Ook nog eens getrouwd met een heilssoldate uit een heilsgezin. Ook uit zijn familie waren er nog anderen toegetreden tot dit evangeliserende kerkgenootschap, in Nederland actief geworden toen opa zo ongeveer ter wereld kwam. 

Na de lagere school was opa in de leer gegaan bij een banketbakker, twaalf uur werken voor een brood per dag en elfhonderd cent in de week. Maar na enige tijd zocht hij het hogerop. Zendingswerk en zondaren tot inkeer brengen, en veel wervende muziek laten horen. Een neefje schopte het nog ver in de muziekbranche trouwens, en belandde bij de Ramblers. Ook voor die tijd nog ietwat voortijdig werd opa 'tot Heerlijkheid bevorderd', door te overlijden bij een treinongeluk. Zijn oudste broer, zelf luitenant-generaal, stelde over zijn broer de brigadier het gedenkboekje samen, verluchtigd met zes foto's. Het kwam een jaar later uit.

En daar is het dan toch aangekomen. Zonder aan te bellen. De postbode hoefde niet eens de trap op, het pakje paste gewoon in de brievenbus. Er zit een plakkertje in van een boekhandel in Groningen, een antiquair uit Hoogezand heeft het me kunnen leveren. Het was verstuurd met de meest prachtige soorten postzegels, waarvan net is beslist dat die straks niets meer waard zijn. De achternaamgenoot van opa die vandaag de dag spreekbuis is voor de postzegelhandelaren in ons land heb ik al horen protesteren tegen die ontwaarding.

De nominale waarde van de zegels op opa's boekje overtreft verre de aangekondigde portokosten, en zelfs de aankoopprijs. Voor mij is de vondst onbetaalbaar. Zo''n boekhandelaar verdient goedbeschouwd onverdiend niet veel meer dan mijn opa in zijn eerste baantje. Maar dat was in de voor-vorige eeuw, weet ik nu. De handelaar heeft nog 49.999 andere titels in de aanbieding. Bij de Houtduif moet u wezen.