kunstdorp

Een volle kerk, waar vind je die nog? En dan midden op de woensdag, terwijl de zon weldadig schijnt? Kruidige hashdampen verwelkomen je, daar kan geen wierook aan tippen. Hoera! Ruigoord is jarig en vandaag komt het jubileumboek uit. We zijn weer even terug in het dorp waarin we bijna vijf jaar gewoond hebben en onze dochters geboren zijn.

De inhoud van het boek ken ik al, die mocht ik meelezen van auteur Rob van Tour. Hij kwam na ons vertrek en werd een van de informele leiders. Scherpzinnig, geestig, een groot natuurlijk overwicht, de geboren diplomaat. Mede dankzij hem werd de annexatie door Amsterdam geen einde, maar een nieuw begin. Vanmiddag leidt hij Hedy d'Ancona in, die het eerste exemplaar in ontvangst mag nemen en een omvangrijke lofrede afsteekt op het boek en de culturele rol van Ruigoord in Amsterdam en de wereld door de jaren heen. Van Tour heeft een standaardwerk geschreven, daar kunnen de schrijvers van de verhalen in de NRC, Trouw en de Volkskrant van gisteren en vandaag jaloers op zijn. De honderden foto's maken er een must-have van, een dikke pil voor op ieders salontafel. 

Na afloop kuieren we nog even het dorp door. Nu al staan er knusse tentdorpen op elke beschikbare plek, morgen begint hier het Landjuweel. Een alternatief muziek- en theaterfestival, met daaromheen exotische negotie en uitheemse maar van alles helende voedingsmiddelen voor mensen die van kruiden en niet van vlees houden. De zandvlakte rondom Ruigoord is niet meer beschikbaar, en veel huizen zijn toch nog gesloopt, al wordt Ruigoord na 40 jaar krakersverleden nu toch gezien als te gedogen atelierdorp in de verder barre woestenij van Amsterdamse havenbezigheden. Een potsierlijke quasi autoweg op pootjes berooft het dorp van een uitzicht over de nog immer lege Afrikahaven, al is een boot die schrijnend genoeg "Coolsingel" heet nog wel even bereid in de Amerikahaven show te varen.

Daar kijkt Sinte Gertrudis nu verwijtend op neer, barmhartige handen hebben het beeld naar deze betere plek verplaatst.De nepautoweg waarop ze anders het uitzicht zou hebben gehouden leidt, zien we, naar een groepje opslagtanks tegen een decor van windmolens, de enige bouwsels die hier werkelijk iets van een economische opbrengst suggereren. Juist hier woonden Van Tour en Elsje Stroetinga jarenlang ongestoord in een idyllisch kosmopolitisch en kunstzinnig ingericht huisje in woestmooie natuur. Nu moeten ze het doen met het onderkomen in Ruigoord-Centraal waarin tante Jans en ome Jaap alle jaren daarvóór hun winkeltje bijna tot hun overlijden hebben gedreven. Tot wij verhuisden en onze dochters niet meer langs kwamen voor de HipHap ontbijtkoek voor hun vader, en het ingepakte dropje uit het rolletje dat tante Jans als beloning had klaarliggen voor haar dappere klantjes. Hun eigen geboortehuis staat er nog ongeschonden bij, twee deuren verderop. Op het plekje daar weer naast, waar de baardige Hassan destijds zijn prachtige Pipowagen absoluut niet mocht neerzetten van burgemeester IJsselmuiden, staat nu wel degelijk een klassieke woonwagen. Alleen Hassan, nee, die leeft niet meer. De huisschilder laat in Arnhem net Hassans kunstwerk "Wrakhout uit het Noordzeekanaal" van ons schuurtje halen. Als de muur geschilderd is, komt het terug.