Onze Zomerschilder werkt in een moordend tempo. Je zou zeggen, hij werkt juist niet, omdat de temperatuur zo moordend is. Dinsdag nog erger dan maandag. Heel Holland bakt, in 37 graden nu.
Maar schilder Wim houdt van kou, en hij houdt van hitte, en werkt door in de zomer en is nu bezig op het dak van onze schuur. Van daaraf kan hij bij de buurman die er niet meer is in de tuin kijken. "Misschien moeten jullie hier toch maar even over bellen," rapporteert hij Er liggen twee mortierhulzen tegen onze muur. "Even zeer weten dat ze niet kunnen ontploffen, anders is je schuurtje weg." Ja, zijn naamgenoot was geobsedeerd door de oorlog, en kennelijk verzamelde hij nog meer dan boeken en films alleen. Familie is nu druk bezig zijn woning gereed te maken voor verkoop.
Ik kan nog geen zeven jaar geweest zijn, toen ik zelf tussen de stenen in onze straat een patroon vond, zo'n koperen met een punt. Hij was mooi genoeg om te willen houden, maar mijn ouders vonden het toch verstandiger dat ik hem aan oom agent overdroeg. Later rukte de politie echt met meer auto's uit, onze straat in. Maar toen had een jongen die bij zijn oma woonde, niet genoeg geld van haar gekregen. Daar had ze maar beter geen punt van kunnen maken. Niet zo heel erg lang daarna konden mijn ouders met ons naar een nieuwbouwwijk verhuizen. Daar bleek het ook niet veilig.
Bij het bouwen van het volgende rijtje flats keken we graag. Ook die oude man, wiens voeten ik nog macaber kon zien wiebelen toen hij op een brancard werd weggedragen. Hij was door een shovel doodrgereden. Later werd er een ziekenhuis gebouwd, nog geopend door koningin Juliana. Het verplegend personeel verdrukte zich voor de ramen om een glimp op te vangen. Bij de oprit stonden wij met weinigen. Daarna gingen we weer gewoon door met glasaaltjes vangen, geloof ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten