sporttranen

Je had een ome Jaap, zie gisteren, en je hebt een ome Joop. Die kennen ze in deze regio als de oprichter van de jaarlijkse fietstour voor kinderen, een mooi tijdverdrijf in de zomervakantie. Vandaag ben ik er boos over.

In de krant een grote foto van een deelnemer in tranen. Zittend bij het monument voor de slachtoffers die zijn weggevoerd uit concentratiekamp Westerbork. Op een andere pagina nog een foto met verslag, over hoe de 141 deelnemers evenzovele witte rozen als teken van hun deernis hebben neergelegd op deze historische plek. Het is duidelijk geënsceneerd, deze ontmoeting met een afschuwelijk verleden. Bedoeld om de beginnende pubers wakker te schudden. Een stuk of tien kinderen schieten inderdaad vol van de woorden die de rabbijn spreekt. Maar ik vind het een inbreuk op het recht van ouders, om hun kinderen zelf voor te bereiden op de kennis over dit wereldleed. Hier moet je geen attractie van maken, waar je uit berekening de pers bij haalt. Nee, jeugdleiders, ook dit is misbruik.

Zo heeft ook voormalig bondscoach Van Marwijk zijn voetbaljongens in de voorbereiding op het EK meegenomen, naar Auschwitz toen. Als voorbeeld voor Marokkaanse jongetjes, die immers nogal vaak het Islamitische standpunt huldigen dat lelijk gedaan mag worden tegen Israel en zijn inwoners. Ze weten veel te weinig van de uitroeiingsgeschiedenis. Onkunde en haat dienen bestreden te worden, was het goedbedoelende idee erachter. Maar sport en deze politiek horen niet echt bij elkaar. De voetballers kwamen de voorronde niet eens meer door. Dat krijg je er nou van.