Fred Perry zal het toch jammer vinden. Na 77 jaar is hij zijn status als laatste Britse winnaar van Wimbledon kwijt. Waar was Jokovic, toen hij hem nodig had? De reporters plaatsten Perry voor ons nog wel even in het juiste historisch perspectief. In 1936 kwam immers ook "Gone with the wind" - het boek - uit. Dat we het even weten.
Hoe dan ook, er vielen zeldzaam veel uitzinnige Britten te zien en te horen zondag, toen de laatste bal geslagen was. Het was dan ook best nog wel kantje boord geweest, al werd het uiteindelijk 3-0 in sets. Zelfs in de laatste game had Andy Murray nog vier pogingen nodig voor hij echt gewonnen had. Even nog had je kunnen denken dat hij de wedstrijd alsnog helemaal uit handen ging geven, wat ook wel weer een historisch keerpunt zou zijn geworden. Maar Jokovic, altijd heel goed in terugkomen, had niet alleen een historisch lange vijfsetter in de halve finale in de benen. Hij wist ook wel degelijk, welke enorme betekenis winnen zou hebben voor Andy, zijn familie, en het Britse publiek. Dat zei hij tenminste na afloop.
Misschien verklaarde dat, waarom de Serviër die tweede set na met 4-1 voorgestaan te hebben toch nog verspeelde. Murray wankelde. Dit keer zou de tweede plaats toch niet lucratiever zijn dan de eerste, dacht ik nog even vol argwaan? Dan zouden er pas echt mysterieuze krachten in de sport werkzaam zijn. Waar Andy zelf dan niets van wist, dat weet ik zeker. Die is toch zeker gewoon een oprechte eenvoudige Schotste jongen? Vorig jaar was hij nog in tranen, nu in shock. Zijn moeder huilde deze keer van pure opluchting. De moeder van de tweede Brit, de nummer 219 of daaromtrent op de internationale ranglijst, zal nog lang supporter moeten zijn voordat ze ook zover is.
"Gejaagd door de wind" van Mitchell heb ik gelezen, nog voordat ik getuige was van de historische overwinning van Virginia Wade, de laatste Britse die Wimbledon won. Geen 77 jaar geleden, maar wel in 1977, wat toch ook niet meer gisteren is. Onze eigen Betty Stöve verloor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten