Vijftienduizend rijksbanen gaan er verdwijnen, meldt minister Blok. Er komen dus een heleboel leegstaande kantoren bij. En stapels ZZP-ers, die hun toekomst zullen zoeken in advieswerk voor het rijk. Met deze signalen snappen we dat ons consumentenvertrouwen weer helemaal omhoog kan. We gaan omdat Rutte het vraagt meteen nog wat auto's en huizen kopen.
In een van de vorige crisissen kwam ook mijn vader ooit thuis met het bericht dat hij was ontslagen. Hij werkte op het hoofdkantoor van de Co-op, en de idealistische uitgangspunten van de supermarktketen waren geen garantie meer voor klantentrouw. We aten die avond macaroni. "Ja, laten we het er nog maar eens goed van nemen," monterde hij ons op. "We kunnen het ons nu nog permitteren."
Willem zelf nam het evenwel zeker niet. We hadden de man die bij ons het vlees op zondag sneed een tijdje overdag over de vloer en dat had zijn voordelen. Normaal gesproken vertrok hij in alle vroegte op de fiets naar het station, en was hij om zeven uur 's avonds terug uit Rotterdam. Hij wilde die baan terug en dat kon toen nog, er bestond nog ontslagbescherming. Zijn advocaat legde met succes aan de rechter voor dat de ontslaggrond - de functie was vervallen, helaas geen ander werk beschikbaar - nergens op sloeg, gezien het jarenlange dienstverband in verschillende kwaliteiten dat mijn vader al achter de rug had.
Ach, misschien lag de oorzaak wel in het minderheidsstandpunt dat Willem had ingenomen toen hij deel uitmaakte van de commissie-Steenkamp. De oprichter van het CDA was ingehuurd om glans te geven aan een studie naar de toekomst van de coöperatie. Maar overeenstemming werd niet bereikt. Het bedrijf kwam er in de concurrentieslag ook niet echt meer bovenop, ook al probeerden ze het nog met vliegreisjes en verzekeringen. Het bedrijf werd uiteindelijk overgenomen door de Edah, die later werd overgenomen door, die later, etcetera.
Ook mijn vader, uiteindelijk nog financieel directeur gemaakt, werd overgenomen. Tot zijn pensionering heeft Willem nog prettig in Helmond gewerkt. Maar het zou hem deugd hebben gedaan te weten dat er ook vandaag nog steeds Co-op-winkels bestaan, die destijds hadden verkozen zelfstandig te blijven. Naar de onze kan ik op de fiets. Onder het viaduct door waarop mijn vader in 1937 mijn moeder liet poseren, toen ze net verliefd waren en voor het eerst op vakantie. Op de fiets. Een auto kwam er pas in 1964, een tweedehandse tweedeurs BMW. Willem reed er nooit te hard mee, en alleen op de Place de l' Etoile na het derde rondje een beetje brutaal, om er toch weer af te kunnen komen. Zo'n keurige rijder heeft BMW daarna nooit meer gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten