Op 1 mei 2004 waren we in Polen, dat feestvierde omdat het lid werd van de Europese Unie. Op 4 mei bezochten mijn collega en ik met onze echtgenoten Auschwitz.
Het was net als vandaag dodenherdenking, vandaar. Dichter bij de tragiek van de Tweede Wereldoorlog kan je niet komen, vonden wij. Ons hotel stond in Krakau, ver van de wijk waarin de joodse inwoners woonden en het ghetto waarin ze daarna waren samengebracht. Dat zijn nu net als Auschwitz en Birkenau plekken die veel toeristische aandacht trekken. Het voelt raar, dat je door er heen te gaan de Polen laat verdienen aan de vervolging en uitroeiing waaraan ze zelf met te grote ijver hebben bijgedragen. De discussie over een Mc Donalds bij het vernietigingskamp was net gaande geweest, de fritestent was er niet gekomen. Dat viel nog mee.
We namen onuitwisbare indrukken mee. Maar het denken mag niet stil blijven staan. Het leek vorig jaar zo'n bijzonder statement dat de nationale herdenking plaats leek in te ruimen voor het gedicht over een 'foute' oom. En dat in Vorden ruimte leek voor denken aan Duitse slachtoffers. Het ging niet door, en dit jaar ook niet. De 'echte' slachtoffers laten het niet toe. Hopelijk roepen zij nu toch ook eens zichzelf en de vrienden in Israël tot de orde. Want dat de Palestijnen onderdrukt en getreiterd worden, geeft geen pas. Herdenken is bedoeld om uit het verleden lessen voor de toekomst te trekken. Na zeventig jaar wordt het daar tijd voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten