Tien jaar na Marcel van Dam heeft nu ook Jan Pronk de PvdA verlaten. Beiden hebben hetzelfde argument: de partij heeft zich te ver verwijderd van de socialistische uitgangspunten en laat de zwakkeren in de samenleving in de kou staan. Voor Pronk komt daar nog het criminaliseren van de illegalen bij.
Moegestreden zal hij zijn, deze meest linkse prominent uit onze kringen. Hij was een minister die als een leeuw vocht voor de derde wereld, voor een betere wereld, voor een goede ruimtelijke ordening. Een mens, bij wie de tranen in de ogen stonden toen hij als VN-rapporteur verslag moest doen van de ellende die hij had gezien. Ons moreel kompas, als wij het soms ook niet meer wisten met de partij. Soms de enige op wie wij in gemoede onze stem nog durfden uit te brengen.
Er waren ook andere redenen voor enige teleurstelling. Net iets meer dan de helft van de leden zag in 2007 in Liliane Ploumen een betere partijvoorzitter, bijvoorbeeld. Hans Spekman werd haar opvolger en zijn benadering moet hem toch verwant zijn, dunkt me, in elk geval geen reden voor blijvende rancune. En op Samsom kan je toch ook moeilijk kwaad zijn. Die was, zo zegt men, bereid zijn vakantie op te offeren, om te oefenen teneinde in de verkiezingscampagne niet al te activistisch over te komen. De wolf trok schaapskleren aan en een stropdas, en bleef kalm, allemaal voor de goede zaak. De PvdA is liever bestuurspartij dan in de oppositie want dan speel je al helemaal niets klaar voor de minima, en dat weet Pronk als geen ander. (In het Kamervragenuurtje van dinsdagmiddag werd die uitdrukking door de voorzitter, de minister en een Kamerlid gebezigd, dus is het mode en dan doe ik graag mee.)
Zelf heb ik mijn vertrouwen de laatste tijd juist weer een beetje teruggekregen. Een alternatief ziet Pronk trouwens zelf ook niet, hij blijft partijloos; anders dan Van Dam, die inmiddels welvarend genoeg is om zich tegenwoordig met de SP verwant te voelen. Naar Pronks inkeer en terugkeer zal ik uitzien, want wat die illegalen betreft: onze politieke medewerker verwacht nog steeds een gunstige afloop. Weekers is gered, nu Pronk nog. Die had, anders dan Alders, tenminste het lef sympathiek te staan tegenover het krakersdorp Ruigoord. Het rijk ging desondanks niet tegen Amsterdam in. Maar het atelierdorp bestaat nog steeds, nu al veerrtig jaar. Een mooi jubileumboek is in de maak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten