Maar toch heb ook ik meisje Billy ter wereld zien komen ("U ziet, het is soms best even sjorren") en eerlijk is eerlijk: dat was een mooi moment om mee te beleven. Op andere gedachten was ik gebracht omdat ik moest kiezen tussen mijn man, die hartgrondig uitriep: dáár gaan we niet naar kijken!, en mijn dochter, die belde dat ze beslist wèl ging kijken. Juist dat verraste me, want vroeger kon ze nooit zo goed tegen bloed en ging zelf van haar stokje als haar zus zich had gesneden. Ze had bovendien na haar eigen keizersnee een geslaagde gewone bevalling beleefd. Toch echt veel mooier, vond ik.
Zelf behoor ik tot de categorie die bij het wakker worden uit de narcose te horen krijgt dat het kind ondertussen tevoorschijn gehaald is. Om de moeder-kindrelatie te bevorderen werd je de volgende dag met bed en al naar de kinderafdeling gereden, zodat je door het raam naar het raam van de couveuse kon kijken, zodat je eigenlijk nog niets zag . Eerder een kwelling dan zinvol. Nu gebeuren de meeste operaties met een rugprik, zodat de moeder er bij bewustzijn helemaal bijblijft. De nieuwste inzichten werken tegenwoordig toe naar het zo snel mogelijk terugleggen van de baby bij de moeder, zodat de twee al van elkaar kunnen genieten terwijl het operatieteam de hechtingen nog aan het aanbrengen is. Zachte muziek en gedempte lichten doen de rest.
 |
| bewoonbaar verklaarde ex-operatiekamer |
"Een buikwond is ernstig, neem er zes weken voor," zei de deskundige. Ach, hadden ze dat de verpleegster bij mijn tweede keer maar verteld. Die wist het zeker: dan moest ik geen papegaai boven mijn bed. Dat en vrijwel alles was dus anders die tweede keer, en veel slechter. Had ik het maar geweten, dan was ik naar het ziekenhuis gegaan waar ze toen al wel met de rugprik experimenteerden. Soms moet je kiezen en kies je verkeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten