overtroffen

Nog een stuk of tweehonderd stukjes resten mij van de voltooiing van de Ark van Noach. Ik ben eigenlijk best trots erop dat er al achthonderd min of meer in samenhang zijn bij elkaar gepuzzeld. Goed daglicht is er wel bij nodig, want grijzige bergen en grijsgroen gras vormen de achtergrond van de prent waarbij de ark, op een bergrug achtergebleven, verlaten wordt door de levende have die de zondvloed overleefd heeft.

Vandaag komen de kleinkinderen een nachtje logeren. Ze zullen me wel eens even een handje helpen, die dame van vijf en die heer van volgende week pas vier. Ik geef pedagogisch bedoelde uitleg, want grote puzzels zijn ook extra moeilijk, en de stukjes zijn juist klein en raken gemakkelijk weg. En zelf doe ik eigenlijk maar een paar stukjes per dag, maar ja, het stukje voor het blog moet ook nog gemaakt.

Voldoende ontmoedigd vraagt de jongste of hij dan 'taartenbak' op mijn computer mag spelen, Als er vijf goede baksels zijn samengesteld en in de vrachtwagen geladen, is de speelronde voorbij en gaat de vrachtwagen de bestellingen rondbrengen. Kleinzoon last dan een eigen optreden in, door met zijn "broemer", een klein loopfietsje, een rondje door het huis te stuiven om de taarten voor de nep bij zijn denkbeeldige klanten te bezorgen.

Nog voor we zover zijn hoor ik zijn zus triomfantelijk melden, dat ze echt wel twee stukjes van de puzzel heeft gevonden. En dat laat haar broer weer niet op zich zitten. Zij het meertje gevonden? Dan hij het kikkertje, dat er in zwemt. Scherper dan oma zien ze de goede kleurnuances. Oma is verbluft. Oma voelt zich klein.