Ook vandaag gaat Rutte proberen de Eerste Kamer achter de pensioenhervormingen te krijgen. Terwijl hij tot diep in de nacht en omdat het niet lukte ook nog vandaag moet proberen zoete broodjes te bakken met de weerspannige oppositiepartijen die hem aan een meerderheid moeten helpen voor al die ingrepen, die nog zes miljard aan bezuinigingen moeten opleveren. Een heerlijke onderhandelingspositie lijkt me dat.
Je kunt ook niet éven een weekje van huis, of er gebeuren gekke dingen. Het was ondertussen prachtig weer in Frankrijk, wat goed uitkwam als we toevallig niet in een kathedraal rondliepen of langs een oorlogsmonument kwamen. Verontrustend veel Franse grond herbergt de gevallenen uit Eerste en Tweede Wereldoorlog. Het is maar een deprimerend stukje Europa, als je het zo beziet.
Maar de Fransen eten hun verdriet weg, en van een economische crisis viel weinig te merken. Dat kwam ook doordat we, hoewel per auto, opvallend vaak te voet langs fraaie stations en oogstrelende tramways werden geleid. Stadsvervoer zonder concurrentie van automobielen, voortbewogen door inductie, in het spoor gehouden door maar een rails midden onder de tram. Vrouwen willen liever winkelen en ik kwam aan mijn trekken op die ene markt op zondag. Daar stond een meubelmaker met een gave krantenbak voor me. De wijsvinger die de schepper miste was gelukkig geen recente verwonding. De man kon nog een foto maken, voor hij zijn creatie aan ons afstond. Hij was blij dat we er blij mee waren.
Op de markt hadden ze bovendien gebreide prei voor me, ook niet te versmaden. Samen met een gebreide aubergine en een gebreid ei nu aangekomen in Nederland. De verkoopster had plezier in ons plezier. Minigroente, een groot geluk. De Fransen kochten zelf liever het echte werk en een gebraden kippetje voor bij het diner. Thuis hoorden we dat de Nederlanders nu een miljard steken in biologische producten. Dat is zowaar al drie procent van het totaal. We zijn weer thuis. De griepprik ligt klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten