herdacht

Onder de Erasmusbrug schuilen ze voor de regen, de Eritreërs die verenigd in rouw de driehonderd bootvluchtelingen herdenken die bij Lampedusa zijn verdronken. Het is het enige plekje in Rotterdam dat droog blijft deze zondag.

Maar de minuut stilte wordt wreed verstoord door het lawaai van het voortrazende verkeer boven hun hoofden. En beneden lukt het niet echt de kaarsjes brandend te houden, want het waait flink daar langs het water. Het zijn bizarre omstandigheden voor een dergelijke rouwplechtigheid. Is dit nu het geluksland dat voor de verdronkenen op fatale wijze onbereikbaar bleek?

Gelukszoekers, noemen hun tegenstanders hen. Het geluk dat ze zelf hebben gunnen ze aan niemand anders. Als er drenkelingen gered worden dan voelen ze daar geen medeverantwoordelijkheid voor, tot wanhoop van de opvang aan de buitengrens van de EU die zo geruststellend ver weg ligt. Aan een nog beter buitensluitend systeem wordt op Europese schaal gewerkt.

Een heel wat mildere dood, ook op zee, heeft onze vriend Willy overvallen. Hij verdronk niet, maar de dood kwam Willy halen terwijl hij dreef op het zoute water van de zee in Turkije, waar hij vakantie vierde. Een mild heengaan moet het zijn geweest. Jammer. dat Willy nog lang niet uitgetekend was. Constateerde de ouderenblog ook die de prijs kreeg voor het aardigste in memoriam..