Dat heeft niet te maken met de dienstregeling van de NS. Al gaan we deze dag heel vaak te voet. Laat het me uitleggen.
We gaan afscheid nemen van Willy Lohmann, en zijn niet de enigen die uitstappen in Driehuis. Vroeger had het crematorium een eigen halte voor de deur, want het was het eerste in ons land en op de rouwkaart stond vaak vermeld na welke aankomsttijd de plechtigheid ging beginnen.
Nu iedereen met de auto komt is die halte wegbezuinigd. Het is ook maar een kilometertje of zo vanaf station Driehuis. Een loopje waarbij je al helemaal in een bedachtzame stemming kan komen. Maar dan maken we mee dat je met een moeder die je beter per rolstoel kunt vervoeren dit station niet per lift of hellingbaan kunt verlaten. Er zit voor de zoon niks anders op dan haar de twintig treden af te laten strompelen en zelf de rolstoel naar beneden te zeulen. De beloning voor die inspanningen wacht om de hoek: de stuk of tien treden die onverbiddelijk weer omhoog leiden voordat de rolstoel weer dienst kan doen. We zijn verbijsterd over deze ondenkbaar slechte service. Willy zou er een prachtige, cynische spotprent van hebben gemaakt.
Wie de situatie bij Westerveld kent weet dat de pittige klim op het terrein van het crematorium zelf dan ook nog wacht. Om het te vinden is er één bordje, dat in de goede richting wijst. Daarna moet je het zelf verder maar uitzoeken.
Gelukkig kent een ingezetene het probleem, en geeft ons vanuit zijn auto aanvullend reisadvies. De treinreizigers hoeven alleen nog op te passen voor al diegenen die de auto prefereerden. En voor de alternatievelingen, die op de fiets konden komen. De aula is helemaal vol, iedereen die van Willy heeft gehouden is gekomen.
De afscheidswoorden roemen zijn vakmanschap, bescheidenheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid in alle toonaarden. Op de witte wand naast de sprekers zien we projecties van zijn veelzijdige werk. Strips, cartoons, politieke prenten, vrije tekeningen, waar Willy was tekende hij. Ook raadsstukken fleurden er van op. Aznavour zingt "Mes vingt ans", Sinatra "It was a very good year", Sonneveld de Nederlandstalige versie "Het dorp" van Ferrats prachtlied "La montagne", Pavarotti plengt een steelse traan terwijl we rond de kist gaan en de familie achterlaten voor het laatste afscheid. Bij het condoleren, 'informeel graag!' worden we door de PvdA uitgenodigd voor de bijzondere ledenvergadering die de afdeling die avond aan zijn overlijden wijdt.
Dat gebeurt precies vier jaar en een dag nadat we ledenvergadering waarop wij afscheid zouden nemen overhaast hadden verlaten omdat we opgeroepen werden naar Arnhem voor de geboorte van onze kleinzoon. Nu waren wij er met andere oudgedienden voor het ophalen van dierbare herinneringen aan Willy, ook voor die afdeling zo belangrijk geweest. Het verlengde onze voetreis met het stuk tussen halte Spaarnwoude en De Stoep in Penningsveer via De Zoete Inval. Nee, de bus daarheen is ook alweer wegbezuinigd. Tijdens de maaltijd viel de regen met bakken uit de hemel. Maar Willy hielp ons droog over naar de Stoep. Ook nu weer misten we de borrel, maar in de actuele lokale politiek waren we weer even helemaal bijgepraat. Een prachtig sluitstuk van Willy's uitvaart. Nog bedankt voor de lift, Bert! Zoals gezegd: om half een thuis. Tjante Kessa bleek al lang en breed weer in Londen te zitten. De Eurostar, hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten