broertjes

Met vier broers die met vier vrouwen zes dochters en een zoon kregen is het nu zover gekomen, dat ze behoefte hebben aan een broertjesweekend. Eindelijk weer eens gezellig onder elkaar, zonder al die aanhangers erbij. Eens lekker ouwehoeren. Voeten bij het haardvuur, die moeten uitrusten van de gezamenlijk ondernomen herfstwandeling. In Limburg.

Toch gaat het hier om Zeeuwen, al wonen drie van de vier buitengaats, een hunner op parttime basis. Het huisje is al vastgelegd. Over wat en hoe er gegeten moet worden gaan nu nog de beslissende internetonderhandelingen. Het lijkt wel of er een akkoord gesloten moet worden tussen Haagse politieke partijen. Ook in dit geval zijn eerste stappen gezet, de onderlinge stemming is opperbest, maar knopen en zeker definitieve knopen zijn nog steeds niet doorgehakt terwijl de deadline van één november nu toch al angstig dichterbij begint te komen.

Wat zullen ze met het eten doen? Zelf iets koken is wel zo knus, maar wie is dan de klos? Drie paar ogen richten zich op de jongste broer, de gereputeerde mosselkoker die ook op ander culinair terrein zijn mannetje staat. Maar deze keer laat hij zich niet zomaar onder druk zetten. Van hem slechts de toezegging dat hij voor de wijn zorgdraagt. Een smakelijke slok houdt hij zo in eigen hand. Dat je best lekker kunt eten in Maastricht hebben we bij onze terugkeer uit Frankrijk al ervaren, en in die kroeg had, meenden wij waar te nemen, het bestuur van de Maastreechter Staar zijn eigen ontmoetingsplek met eigen bovenzaaltje. Zou ook een oplossing zijn voor vier veeleisende Zeeuwen.

Hoewel, veeleisend? Laten we Kouskous maken, suggereerde de een-na-jongste, de Sp-er, die er niet voor terugschrok terug te grijpen op een succesprut uit de tijd dat ze nog aan padvinderij deden. Gooi aardappelen, tomaten, ui en goedkoop vleesafnijdsel in de pan en laat een paar flexibele uren doorwarmen voordat de steeds hongeriger geworden verkenners ermee gevuld worden. Mijn man, al beroemd geworden van de uitvinding van de kipvis (laat kabeljauw een paar uur te lang in de oven) en van verbetering van de piripiri-rijst (neem met twee theelepels chili geen genoegen, maak er liever twee soeplepels van), moedig ik aan zijn jongste uitvinding in te brengen. Nog pas gisteren aan zijn oeuvre toegevoegd.

Koop diepvries aardappelpuree (verkrijgbaar bij Ikea als je een partij houten rails voor je kleinzoon afgerekend hebt). Neem een pan vol water. Giet toch weer wat af, als je bang bent dat het te nat wordt. Open dan de zak die je in het water had moeten laten ontdooien. Voeg vervolgens een stronk in stukken gesneden paksoi toe. Besef je vergissing. Daarna houd je meer dan voldoende pakzooisoep over voor vier vermoeide wandelaars die ook nog elkaars broers zijn. Stof genoeg voor een heel grondige nabespreking, zoveel is zeker. De gebruiksaanwijzingen van de kastjes van Ikea zijn begrijpelijker. Als je die voor de puree tenminste zou hebben kunnen lezen. Want omdat er achttien talen op moesten is het lettertype nogal onontcijferbaar klein uitgevallen. "Ik dacht eigenlijk dat het aardappelschijfjes zouden zijn," moppert de huiskok een beetje teleurgesteld. Nee, zo gaat hij zijn broers niet verwennen. Ook dat staat heel erg vast. De suggestie van zijn vrouw neemt hij niet over, al prijst hij haar voor de betoonde moed bij het keuren van de maaltijd.