Zelfs Margaret Thatcher heeft ons vandaag tenslotte dan toch in de steek gelaten, 87 jaar is ze geworden. Een "Great Britton", noemt de BBC haar zojuist, haar huidige opvolger premier Cameron citerend.
Daar zou ze het vast wel mee eens zijn geweest. Een Grote Britse. Was ze immers niet tot 'welhaast koninklijke allure gestegen' merkte de staatsomroep fijntjes op bij de historische beelden waarbij ze de natie beeldvullend meldde dat ze een eerste kleinkind had gekregen: "We have become a grandmother." De gedragen en geaffecteerde toon, ik kon er toen niet tegen en het was het eerste waaraan ik terugdacht bij haar overlijdensbericht.
Maar er is natuurlijk meer, veel meer. Het "Hier met ons geld," die stemmingmakerij jegens de Europese samenwerking. De halsstarrigheid waarmee de mijnwerkers die juist geen geld hadden maar wel de gewoonte hadden op Labour te stemmen, aan hun lot werden overgelaten ondanks heftige en met veel geweld neergeslagen stakingen. Haar verheerlijking (met hulp van Ronald Reagan) van privatisering en marktwerking. Het afbreken vande Nationale Gezondheidszorg. Haar oorlog om de Falklands voor een paar mangaanknollen. Om het ergste te noemen.
Nou ja, goed, ok, ze doorstond met grote zelfbeheersing de bomaanslag van de IRA die de Tories had moet wegvagen, haar incluis. En ok, de kruideniersdochter die het tot eerste vrouwelijke premier in Engeland had weten te schoppen, was niet te beroerd om de kijkers uit te leggen hoe je havermoutpap moet koken. Daar heb ik nog heel wat van opgestoken.
Toch sprak het grootmoederschap van Golda Meir, haar collega uit Israël, me dan toch meer aan. Die zette zich in voor de wereldvrede, te beginnen in eigen land. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om. Om Meir te parafraseren: oma's in de politiek zijn misschien niet beter dan opa's; maar ook zeker niet slechter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten