Socialistisch postzegels verzamelen. Het beeld duikt op in een ontroerende reportage over de verloren idealen van de zuilenmaatschappij. Belgisch verlies, maar dat overkwam ons ook hier.
Het volk willen verheffen is uit de mode geraakt. Meer weten, meer kunnen, vroeger beseften we dat het moest.
We zien een prachtig verenigingsgebouw in Antwerpen. Honderd jaar oud, inmiddels vervallen. Met plek voor een indrukwekkende bibliotheek., inmiddels leeggehaald. Je kon er naar clubs, dansen, zingen, een pintje pakken. Er was een saamhorigheid die ook tot gezamenlijke winkels leidde. De coöperatie verzorgde je van de wieg tot het graf. En van top tot teen stak je je in het nieuw bij het textielwarenhuis, dat je ook aan socialistische maatkleding kon helpen. Desgewenst ook voor je trouwdag.
De komst van het eigen autootje en de televisie maakte dat dat bindende verenigingsleven ter ziele ging. We wilden niks meer weten, we wilden niet meer nadenken, we wilden vermaakt worden. We wilden gewoon weer uitgebuit worden en het niet meer in de gaten hebben. Commercie werd de nieuwe religie, o o Cherso het culturele summum. Het zijn kortom tijden om weer naar de fles te grijpen.
Gelukkig kan de plaatselijke wijnboer ons met zijn actuele teksten heel vaak opmonteren. Hij schrijft ze met krijt op grote schoolborden bij de ingang van zijn winkel. Van de week had hij er weer zo een, tijdens die éne Koningsliedloze dag toen Nederland 24 uur moest bekomen van de schrik. "Het verschil tussen wijn en het Koningslied?" vroeg hij ons op het ene bord. Het goede antwoord stond aan de andere kant: "Wijn verbroedert wel."
We gaan het proberen. Want bier heeft deze slijter niet in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten