Morgen brengen we onze buurman naar zijn laatste rustplaats. Hij is al de derde 80-plussers uit onze omgeving met wie dat sinds februari heeft moeten gebeuren. Wat ze gemeen hadden was hun ongekende vitaliteit.
Van de ruim drie jaar dat we naast elkaar hebben gewoond, was buurman Wim ongeveer een jaartje van huis. Hij hield van fietsen, en daar kwam dat door. In zijn laatste goede jaar reed hij nog zo'n tienduizend kilometers door de regio. We kwamen elkaar daar meer tegen dan thuis. Totdat natte sneeuw en smalle bandjes maakten dat hij onderuitging en zijn heup brak. Daarna bleef Wim pijn houden, en hersteloperaties haalden niets uit. Langdurig verblijf afwisselend in ziekenhuis en revalidatieoord volgde. De pit ging er uit.
Wim onderhield niet veel contact met zijn buren, dat hadden we al van tevoren gehoord. Maar toen hij begreep dat onze schoonzoon uit Doesburg kwam, en dat zijn ouders nota bene vlak naast het huis van zijn grootvader wonen, was het ijs gebroken. "Doesburg, dat is mijn stadje!" Hij had daar in het laatste jaar van de oorlog bij zijn opa ingekwartierd gezeten, nadat de Arnhemmers op bevel van de Duitsers hun stad hadden moeten ontruimen.
Het was een belangrijke periode in zijn leven geweest. Wims woonkamer getuigde van zijn verbondenheid met de plek. Foto's, prenten, boeken - als ze niet Doesburg tot onderwerp hadden, dan toch wel de directe omgeving. Een verzameling atlassen verried zijn liefde voor de topografie. Zijn andere grote thema was de Tweede Wereldoorlog. De herdenkingen sloeg hij niet over. Voor tuin- of huisonderhoud was zijn interesse daarentegen opvallend gering, wat hem en zijn buren juist weer veel contact met de aanbieders uit binnen- en buitenland van kluskracht op alle denkbare terreinen opleverde. Zij vingen bot: Wim had geen belangstelling, nee dank u. Ook zijn twee kinderen wisten dat soebatten geen zin had.
Ook de andere Wim hield van fietsen, maar mee nog van zeilen. Een vriendelijk mens zonder vijanden, groot redenaarstalent. Hem kwam de dood halen in Marokko, tijdens een vakantiereis met zijn vrouw, en onverwachts. Er werden mooie woorden gesproken, die goede vriend Hans in een typografisch verantwoord gedenkboekje zou verwerken. Vij weken later werd ook hij zomaar weggehaald. Overvallen bij het lezen van het ochtendblad. Een mooie dood voor een ras-journalist, dat dan weer wel. Maar ook Hans was net als de beide Wimmen nog wel een beetje te jong om dood te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten