Geschrapt advocaat M. stond er voor, en er waren nogal wat oververhitte media voor hem naar Den Bosch gekomen dus die belemmerden het uitzicht. Maar ik herkende de plek direct. Het voorplein van het gerechtshof.
Ook vanuit de trein goed zichtbaar, maar dan kijk ik altijd liever even de andere kant op. Nee, ik bewaar geen fijne herinneringen aan de nederlaag die wij er leden. Vijftig jaar lang hadden we een heerlijk plekje in het bos, met een houten huisje erop, waarin je niet mocht wonen, je mocht er alleen vakantie vieren. Dat deden we dan ook volop. Bosbessen voor de deur, cantharellen in de koekenpan.
Aan die weelde maakte de welvaart een einde. De huisjes in de buurt, eerst toevluchtsoord voor flink wat opvallend langdurig recreërende weduwen, vielen na hun overlijden in handen van mensen met teveel geld. Zij sloopten en herbouwden, en de gemeente ging door de knieën en herzag het bestemmingsplan. Voortaan mocht er permanent gewoond worden in wanstaltig grote huizen. En dus ging de WOZ omhoog, en forenzenbelasting bestrafte de mensen van buiten.
De museale waarde van het huisje is nog net beschreven in een wetenschappelijke studie voor de gemeente. Al hadden we het natuurlijk veel liever een plekje gegund in het Openluchtmuseum in Arnhem. Maar nu is ook dit laatste exemplaar gesneuveld, want we hebben het moeten verkopen. We konden de procedure tegen de hoge belasting niet winnen, ook al adviseerde de rechter ons nog gewoon een hypotheek af te sluiten om zo door te kunnen gaan met vakantievieren. Hoe dat op de pof leven zou zijn afgelopen werd een paar jaar later duidelijk, toen de financiële crisis uitbrak.
We hadden meer aan de voorbeeldige zuinigheid van opa (de erflater die het huisje mogelijk had gemaakt) en de voorzichtigheid van zijn schoonzoon. Onze vader kon rekenen, desnoods ondersteboven. Ten voordele van menige winkelier trouwens, want ja mensen, vroeger moest nog alles met pen en papier worden opgeteld terwijl de klanten je op de vingers keken. De man van geen onverantwoorde risico's aangaan. Adieu, lief vakantiehuis.
De wijk, die begon als bos met zandweggetjes, is nu een villadorp met automatische schuifhekken en waakhonden. Veel bomen werden omgezaagd, want wie wil er nu in een bos wonen? En wie wil er eigenlijk wonen tussen zoveel mensen van het type dat zich advocaat M. had kunnen veroorloven toen hij nog advocaat mocht zijn? Permanent vakantievieren, daar is hij nu zelf aan toe. Voor hem onverwacht, wij wisten dat we zouden verliezen. Daar heb je niet altijd een dure advocaat voor nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten