Toen de basisschool nog niet was uitgevonden had je nog gewoon een kleuterschool. Daar kon maar hoefde je niet naar toe, want de leerplicht begon pas als je zes was.
Thuis of in de kleuterklas mocht je lekker leren spelen, en dat was al moeilijk genoeg. Maar nodig, anders kon je niet goed leren schrijven en rekenen. Nu lees ik dat de jeugd van tegenwoordig tegen een burn out aanhangt. Zo hard werken en leren ze tegenwoordig, dat ze de letters die ze net onder de knie gekregen hebben, in de zomervakantie weer vergeten.
Er worden zoveel eisen gesteld en de kinderen worden aan zoveel toetsen onderworpen, dat de stress toeslaat nog voor het leven goed en wel is begonnen. Zo raken ook de jonge ouders al vroeg in de put, want hun kind schiet, terwijl zij er juist zo blij mee waren, op school klaarblijkelijk dramatisch te kort. Juf vindt het nog veel te speels, of qua kennis wel te goed om te doubleren, maar niet goed genoeg voor een hogere klas. De ouders die op advies van school hun lieveling thuis vol toewijding gingen bijspijkeren werden ook daarover berispt: dat was weer te veel, vond de leerkracht. Je kind dan maar van school halen, zou ik zeggen.
Nee, in mijn tijd was het wel anders. Wij hadden een juf die 65 jaar in het onderwijs achter de rug had, en alles al had meegemaakt. De banken waarin we zaten waren minstens even oud. Er zaten nog schuifjes in het tafelblad, met daarin inktpotjes. Onze eerste letters schreven we met een griffel op een lei, pas later kwam de kroontjespen. Ballpoints, laat staan petjes of mobieltjes, waren er nog niet, dus het was lekker rustig. Als je wat wilde zeggen moest je dat eerst even aanvragen door je vinger op te steken. Maar er was wel al schoolmelk.
Die kregen we In kratjes van gegalvaniseerd ijzer met melkflesjes van glas. Aluminiumdoppen erop. Kinderen die wel iets van de lessen konden missen mochten de doppen inprikken, rietjes in de gaten steken en de flessen uitdelen. Dat zilverpapier werd na afloop, ook op mijn openbare school, van de flessen afgehaald en bewaard als een steeds groter wordende bal. Het gelovige onderwijs had als bestemming voor die bal de missie dan wel de zending. Wat die er mee deed bleef lang duister, totdat het satirisch programma "Cursief" onthulde hoe blij de zwartjes met onze ontwikkelingshulp waren geweest: "Dank U vool het silvulpapiel. Het smaakte elg lekkul."
Met de ontwikkelingshulp is het niet goed afgelopen, weten we inmiddels. Tegenwoordig zijn de rollen goedbeschouwd omgedraaid. Kreeg de Franse president Hollande immers niet in februari nog een kameel van de Malinese regering? Het relatiegeschenk mocht achterblijven bij een gezin ter plaatse. Vandaag wordt op nu.nl bericht dat het dier de familie in Timboektoe uitstekend gesmaakt heeft. De regering was pijnlijk verrast. Hollande krijgt nu een nieuwe, nog grotere en nog mooiere kameel. En deze mag naar Parijs. Daar eten ze zoals bekend vooral slakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten