"Ben jij ook oma, of moeder?" Onbevangen ondervraagt mijn logé de buurvrouw, die net haar paadje komt afgelopen. Ze moet ontkennen, maar haar vaardigheid in de omgang met jong volk is groot. Ze stelt hem gerust: "We hebben wel een lieve poes"
Mijn buurvrouw vindt ze leuk, mijn kleinkinderen, en dat zegt ze tegen hun moeder die hen straks bij ons achterlaat omdat ze zo graag weer eens willen logeren nu het voorjaarsvakantie is. Ze had hen bij de buurtontvangst in januari net gemist omdat haar man nog herstellende was en ze bijtijds huiswaarts was gegaan. Nu weer even naar zijn gezondheid informerend kreeg ik te horen, dat ze net van de hartpoli kwam, zij het nu voor zichzelf, na ritmestoornissen 's nachts. Volgens de cardioloog moest ze zich maar wat minder zorgen maken om haar man, met wie het overigens heus wel ging. Goede raad, ongetwijfeld, maar niet zo eenvoudig uitvoerbaar, denken we.
Verhuizen naar een minder hoog gelegen huis is het plan, maar ook een inspannende onderneming, waar ze tegen opzien. Ach, waren ze maar zo verstandig geweest als onze voorgangers in dit huis, die, jonger dan wij, bijtijds naar een bungalow overstapten om zo de aftakeling voor te zijn.
De kinderen vinden het een feest dat ze hier komen logeren, maar realiseren zich opeens dat dat wel eens heel ander kan liggen voor wie juist in zijn of haar eigen huis moet blijven omdat er logés ontvangen moeten worden. Deze keer was het mijn beurt om ze gerust te kunnen stellen: voor mij is het in dit huis nog steeds elke dag feest..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten