Samsom vindt onze stem belangrijker dan óóit. Ook weer een miskleun, deze radioreclame. vind ik. Daar gaan de mensen deze keer niet intrappen. Hij kan met zulke dramatiek alleen de situatie voor zijn eigen partij bedoelen. Dat snapt iedereen. De PvdA heeft 3200 leden verloren dit jaar, dat was begonnen met 58.500 betalende aanhangers. Ze gaat een historische nederlaag tegemoet.
Uit alle media klinken de aanvallen op de allang gevloerde partij op. Honderd procent sociaal, zingt SP-voorman Roemer vrolijk. Wij lekker wel. Jullie zorgen voor de mensen IN een uitkering, wij halen ze erUIT, pocht Pechtold. Arie Slob schampert dat Samsom niet moet denken dat hij hem nog eens hoeft uit te leggen dat het wetsvoorstel over de criminalisering van afgewezen asielzoekers niks meer voorstelt. Zelfs de VVD is er achter gekomen dat ze er ook zelf liever van af willen. Waarom blijft Samsom het dan nog verdedigen, vraagt Slob zich af.
Daarna laat de radio een babysittende opa in Amsterdam aan het woord. Die gaat zeker niet PvdA stemmen, hij is verontwaardigd over Cohen als aanstichter van de strenge vreemdelingenwetgeving (vergeet Elizabeth Schmitz niet, zeg ik daar wel even bij). Ook zit hem de deplorabele staat van de woningmarkt in Amsterdam dwars, zijn pleegdochter had last van de wachtlijst en moest tien jaar op een woning wachten. Hij zal de uitnodiging aannemen van de PvdA-kandidaat uit zijn buurt om bij een kopje koffie over zijn woede door te praten. "Maar dan wel in die krotwoning van haar, volgens mij hebben ze geen benul ervan hoe erg het allemaal is."
Nou, onze dochter hoefde maar zes jaar ingeschreven te staan toen ze ja kon zeggen tegen een optrekje, dat ze keurig geschilderd en gestoffeerd kon overdragen bij vertrek. Als iedereen zo omsprong met de woningvoorraad van de woningbouwvereniging, hoefden we niet zo bitter te klagen. Gelukkig gaan we een toekomst tegemoet waarbij de overheid ons niet meer voor de voeten loopt, spiegelde Rutte ons gisteravond nog voor. Maar pas op: dan hebben we niets meer om over te klagen. Het gaan zware tijden worden, in ons liberale land. De helft stemt al niet eens meer mee, en de Russen komen.
Maar voor ons is het vandaag feest: onze kleindochter is niet meer vijf, maar zes. En gelukkig heeft ze werkende ouders, dus wij mogen haar en haar broer vandaag ophalen uit de buitenschoolse opvang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten