boekenstad

Bredevoort is een Boekenstad. We liepen er in het lentezonnetje weer eens rond. Het seizoen moet nog beginnen, maar berichten over de crises in economie en leeslust hadden ons al wel bereikt en menig verkooppunt dat wij ons van vroeger herinnerden was inmiddels opgedoekt.


Dat heeft iets triestigs. Ook de boekenliefhebberstand dunt uit, of verlaat zich in toenemende mate op Bol.com en Boekwinkeltjes.nl. Maar de handelaren die nog wel volhouden doen net of ze die ene titel waar jij nou net naar op zoek bent toevallig net nog in huis hebben gehad. In hun immense voorraden zoeken ze zo op het oog doelgericht. Jammer, niet te vinden, dan moet het onlangs toch een nieuwe eigenaar gevonden hebben.


"In de school", weet er een zelfs zeker. Met de sleutel opent de behulpzame vrouw, die ook wel eens over een zonnig plein wil lopen zodat ze even weg is vanachter haar duistere bureau, het al jarenlang voor het onderwijs aan jeugd van Bredevoort in onbruik geraakte pand.
 
Maar daar is vooral poëzie in ondergebracht, valt ons op. Dat hebben we vandaag niet nodig. Manlief zoekt een Tsjech, hij wil Hasek, om de lotgevallen van Schwejk t kunnen herlezen. In zijn eigen bibliotheek kan hij het niet meer vinden, zou hij (hij bedoelt ik) het hebben weggegooid? Natuurlijk niet. Maar het sluit nu zo mooi aan bij de informatie over de Eerste Wereldoorlog, die nu van alle kanten op ons afkomt. Hij leest, ik kijk. En zag op de BBC- documentaries waaraan ik het inzicht heb overgehouden dat die oorlog zich min of meer voltrok tussen de kleinkinderen van koningin Victoria, die overal in Europa strategische posities in monarchieën hadden bereikt. Kindervetes leidden tot een massaslachting, dus eigenlijk.


Ik troost me met de vondst van ("schaars!") Mee in de Zak. Ook bijna honderd jaar oud. Dat hadden ze dan toch maar mooi wel, in Bredevoort. De dorpswandeling is prachtig, de vissers zijn blij dat de rij treurwilgen langs hun stek aan het water rondom het vestingstadje rigoureus zijn weggezaagd. Je kan het niet iedereen naar de zin maken, dat blijkt maar weer..