weg terug

Vader  en dochter zijn een beetje kribbig uit elkaar gegaan, gisteravond. Opa moest nog even op zijn kleinkinderen passen, terwijl pa en ma een weekje vakantie aan het voorbereiden waren. Maar van de Paasgedachte heeft hij geen last. Terwijl de EO daarover voorlichting gaf op de kindertelevisie, mokte hij.  Propaganda, pro Israel-gepraat, indoctrinatie van de kwetsbare kinderzieltjes, het was allemaal heel erg verschrikkelijk. Zijn dochter, door mij heus wel tolerant opgevoed, liet die onverdraagzaamheid niet weersproken. Het uitzwaaien moest ik uiteindelijk alléén doen. Maar dat was natuurlijk omdat hij wel weer verder wilde met zijn beweegbare wissels.

God strafte zoals gebruikelijk, al was het ditmaal niet onmiddellijk. Vandaag is de opa getart door zijn christelijke ochtendblad. Anders dan ik leest hij namelijk ook de kerkelijke pagina's. (Daar heeft hij ook voor moeten betalen, per slot van rekening.)  Op die plek staart hem nu zijn oudste nicht aan. Zij doet blijmoedig den volke kond van haar besluit vandaag belijdenis te doen. 

Het artikel beschrijft dat nogal wat laag- of niet meergelovigen de weg naar de kerk aan het terugvinden zijn. Opa, nu even oom, slikt zijn anti-religieuze geschamper in. En gaat zijn moeder tippen, over haar kleindochter die in de krant staat. Als bijkomende straf krijgt hij geen gehoor. Koffietijd!

Oma is naar beneden, maar haar houten boek der boeken wacht geduldig op haar salontafeltje tot ze terug is. Kan opa het nog eens proberen.