geen kerkbankjes noch preekstoel, maar een showroom voor de verkoop van keukens. Hier heeft het geloof in de vrije marktwerking het zichtbaar gewonnen van de opdracht aan het kerkbestuur om de kudde een fijn godshuis te blijven bieden. We lopen maar gauw verder, langs een vrouw die haar man nog even toeroept Ïk ga hier even kijken" voor ze wel naar binnen glipt. Ze hoort dus niet meer dat we die man, die misschien nog hoopt dat ze zich opeens toch nog voor kerkinterieurs is gaan interesseren, maar even uit de droom helpen. "Pas op, binnen verkopen ze keukens, hoor." Hij vat het sportief op, en gaat haar toch maar achterna.
Wij lopen verder en belanden uiteindelijk op het havenhoofd, met belle vue. Ze serveren er een drankje en bieden een fascinerend uitzicht op wél drukke scheepvaart, wat wij, gewend aan de gezapige rust van de Amsterdamse wateren, niet gewend zijn. Tijdens ons oponthoud komen niet alleen zes waterbussen langs, maar ook twee zesbaks duwboten boordevol steenkool, een paar rijnaken, alsmede een pleziervarende stoomsleper.
En dat terwijl we ook nog moeten letten op de pasgeborene op het terras die last heeft van krampjes en van een moeder en oma die trek hebben in bitterballen. Hem uiteindelijk tegen de zon in laten kijken helpt ook al niet om hem stil te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten