Dat kostte bij elkaar voldoende tijd om erachter te komen dat de prikster haar koffiepauze al gehad had, maar nu op het punt stond te vertrekken naar werkoverleg, waarbij het over haar toekomst zou gaan. "Zeg maar dat u van mij mag blijven," beurde ik haar op. Zo vaak ben ik al geprikt inmiddels, dat ik de ervaren van de onzekere naaldhanteerders weet te onderscheiden.
Zo haalden ze er in Haarlem nachtbroeder André bij, toen een infuus vastliep en goede raad duur was. Hij probeerde zelfs een voet, maar kwam uiteindelijk ook uit op een hand-vat en heeft dat keurig gespalkt, met een handdoek en een opgerolde krant, zodat ik met een beetje geluk nog wat verder zou kunnen slapen. Ook in dat ziekenhuis geen dunne naaldjes meer, hij kaapte er een weg bij de kinderafdeling. Dik dertig jaar geleden.
Ziekenhuizen voelen zich gedwongen hun declaratiegedrag creatief aan te passen aan de onwillige spelregels, die nieuwe methoden nog niet vergoeden. Mag natuurlijk niet, maar ook moeten zij niet onnuttig bezuinigen door ervaren personeel vervroegd te willen laten afvloeien. Overkwam bijna ook onze vriendin, die al zeker haar halve leven nachtdiensten draait in de geriatrische zorg. Combineert zo goed met haar andere activiteiten, zoals het hebben van een gezin. Opeens, geen drie jaar voordat haar diensttijd erop zou zitten, werd de oekaze uitgevaardigd dat al het verpleegkundig personeel dag- zowel als nachtdiensten zou moeten gaan draaien. Ze tekende bezwaar aan en mag nu toch in de nacht blijven werken. Triomf voor de werkgever: ze legde zich neer bij een concessie in de vorm van demotie. Fijn, dat er nog zulk personeel bestaat. Waren de managementmensen maar uit hetzelfde hout gesneden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten