vlekjes

De visuele sensaties die me tijdens de verjaardag van de Sint plaagden, zijn nu in werkelijkheid te zien. Frisse groene blaadjes verschijnen aan de boom voor ons huis. De aldus gevormde wolk van vlekjes kan ik deze keer niet naar me toe halen, de groene pixels blijven aan de boom zitten, al worden ze elke dag groter. Maar dat is geen verbeelding. Geen migraine, wat het toen geweest schijnt te zijn. Wel echte lente.

De verschijnselen daarvan doen zich ook in onze achtertuin voor. Daar is de parasolvoet vanmorgen weer verschenen, en met water afgevuld. Kale oude mannen worden namelijk door huidkanker bedreigd, vooral op hun zondoorstoofde schedel, lezen we nu weer in de rubriek alarmerende berichten. De mijne draagt altijd al een pet als hij buiten en onder de mensen komt. Toch neemt hij het zekere voor het onzekere. Voor je het weet blijft de zon aldoor maar schijnen, per slot van rekening.
 

de pet (links) gaat af voor gigantische wortelen, gezonde rauwkost

Zo minimaliseert hij ook zijn kans op neerstorten met een vliegtuig. Door er gewoon niet in te gaan zitten. Het aantal gedode vlieglustigen was vorig jaar lager dan het meerjarig gemiddelde, maar dat biedt nog geen garanties voor de toekomst. 

Die Maleisische Boeing die ze maar niet kunnen vinden bijvoorbeeld, had alleen al meer passagiers aan boord dan dat gemiddelde. Geeft toch geen veilig gevoel, dat je zomaar kwijt kunt raken door in de verkeerde vliegmachine te stappen. Zelfs de famous last words blijken  niet eens meer vast te staan, eerdere citaten zijn herroepen. "Going down" was destijds wel zo duidelijk. Al was "wij vliegen nu een Bijlmerflat binnen" nog preciezer geformuleerd geweest.