OV-computerleed

Onze spoorliefhebber heeft een zware dag achter de rug. Hij kreeg een brief over zijn OV-fietsabonnement. Dat moest hij koppelen aan zijn OV-kaart. Ga naar de website!

Het liefst zou hij nog met ganzenveer schrijven, was al de grap toen op de krant de schrijfmachines, de schaar en de lijmpot werden afgedankt en de computer zijn intrede deed. Dat is nu bijna veertig jaar geleden. Hij paste zich aan, maar internet is toch echt niet aan hem besteed.

"En als ik nu eens geen computer heb," vroeg hij aan NS, op zoek naar de directeur OV-fietskaart. Het was hem opgevallen dat die de brief weliswaar met naam en voornaam had ondertekend, maar zich uitsluitend via internet bereikbaar hield. "Hebt u geen telefoonnummer voor me?" De Klantenservice bleef allervriendelijkst maar kon hem echt helaas niet verder helpen, hij moest toch heus een e-mailtje sturen. Ook de Persdienst - waarom zou je die niet raadplegen, als oud-journalist - wist geen raad, en zich geen raad met de steeds opgewondener rakende OV-fietsgebruiker.

Per slot van rekening had die zich eerder die week al moeten laten welgevallen dat hij zich in persoon en met zijn OV-kaart, legitimatie en echtgenote op het station in de rij had moeten begeven voor het ophalen van een simpel buitenlandkaartje dat je vroeger opgestuurd kreeg. De man achter het loket dacht eerst met een querulant te maken te hebben, maar die had de brief meegebracht en die was toch echt op NS-papier afgedrukt. Dat helderde veel op. Het gewone binnenlandse vrij reizen, ook daar kreeg je vroeger kaartjes voor, is nu gedigitaliseerd en moet je op je keuzedag bij de automaat activeren. Dus. Met frisse tegenzin verstrekte de bijgeschoolde loketmedewerker de gevraagde kaartjes.

Tot het uiterste getergd zette de fietsende treingebruiker zich aan de opgave toch via internet te proberen zijn OV-fietsabonnement alsnog zelf aan zijn Ov-kaart te koppelen.

 

 

Dat kostte heel wat hoofdbrekens. Wel stond op het OV-openingsscherm nu wel het door hem gezochte telefoonnummer, dat de Klantenservice hem zogenaamd niet had kunnen leveren.  Alleen laat zich dat na vijf uur niet meer bellen. Hij moest nu hij de site dan toch gevonden had wel zijn klantnummer gaan invoeren, zei de brief. Maar de site vroeg, zo bleek, eerst een wachtwoord om te kunnen inloggen. 

Toen dat na het nodige zoeken uiteindelijk was opgehelderd - in onbruik geraakt emailadres - volgde een fase van invoeren van verwarrende nummers en onduidelijke codes. Die schots en scheve en ook nog doorgekraste tekens suggereerden veiligheid maar die hocuspocus was volslagen zinloos, dat begreep onze onervaren internetgebruiker meteen.

Pas na ettelijke meldingen dat de ingevoerde codes en nummers niet overeenkwamen lukte het hem uiteindelijk de koppeling tussen beide kaarten tot stand te brengen. Hij kon meteen zijn nieuwe emailadres doorgeven, en kreeg prompt te horen dat daarop voortaan alle facturen zullen binnenkomen. Die hoeft deze treinreiziger alleen nog maar te betalen om er verzekerd van te kunnen zijn dat hij ook na 1 januari nog gewoon bij de OV-fietsverhuurders terecht. Wat een opluchting.