zondag 3 november 2013

niet plat

Mijn helm hoef ik niet op te eten. In het broertjesweekeinde viel gelukkig maar één gewonde, en niet eens als gevolg van politiek debat. 

Ze werden ook heus gastvrij genoeg ontvangen door de verhuurder, die wel even opkeek toen hij vier mannen zag binnenkomen. Hem werd snel duidelijk dat zich hier niet de allernieuwste trend in moderne samenlevingsvorm had aangediend, maar dat het hier vier broers betrof. "U komt eens bijpraten." toonde hij zich begripvol.

Zijn accommodatie was geheel geschikt voor de meer gehandicapte medemens, met verlaagd aanrecht en plateaulift naar de slaapruimten. Alsof voorzien was dat de heft van de deelnemers zou gaan uitglijden op de natgeregende Limburgse klei-of-löss (zoals we vroeger ingeprent kregen). Veel luie banken en veel Gulpener bier. Jammer genoeg geen open haard, maar het werd toch laat.

Onze eigen haard was net de dag ervoor nog geveegd. Daar komen elk jaar Brabanders voor over, na eigentijdse afspraak per mobiel telefoontje. Deze keer stond de jongere generatie voor de deur. Op zwarte pieten lijken deze schoorsteenvegers al lang niet meer. Ze bieden nog aan geen handen te schudden, maar daar zijn die echt niet zwart genoeg voor. De Arbo en wij keuren goed dat ze het kanaal van beneden af schoonvegen.

Nu mijn man van huis is ga ik naar de school van de kleinkinderen om getuige te zijn van de afsluiting van het Columbusproject. 
 
 
De hele aula zit vol met kinderen, ouders en grootouders. Columbus snoeft over al het goud en alle specerijen die hij mee terug gaat brengen, de geschiedschrijver zorgt voor relativering. "Kijk maar," zegt die, en dan volgt er een scène. Er is getekend, geplakt en geknutseld. Er wordt gezongen en gedanst. Kleindochter heeft geleerd dat de aarde niet plat is, zodat je eromheen kunt varen. Op de geprojecteerde foto's zie ik haar krullen al onevenredig vaak. Op het podium laat ze met haar groep tekeningen van Indianenhutten en vlagontwerpen zien..

In de laatste scène speelt kleindochter met haar vriendinnetje voor twee Indiaanse schattige meisjes, die door de Spanjaarden worden aangekocht voor wat kettingen en spiegels. Als zij voor het laatst bedremmeld zwaaien naar hun achterblijvende familie, gaat er een golf van medelijden door de zaal. Wat een smartelijk afscheid. Gelukkig begint daarna het weekend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten