loopjes

Een druilerige zondagmorgen, Japanse toestanden. We nemen vanaf Arnhem-Zuid de trein naar Eindhoven, voor een middagconcert van het Philipsorkest.

Japanse toestanden?! Jazeker, als we instappen komen we niet verder dan het portaal. We mogen nog blij zijn dat we erbij passen. De trein puilt uit. Verder lopen heeft geen zin, en is niet eens mogelijk, ook de gangpaden zijn tjokvol. Bij de volgende halte missen we het gehandschoende treinpersoneel dat op Japanse perrons de massa een beetje kan aanplempen, zodat ook de nieuwe instappers mee kunnen. 

Zouden ze allemaal naar het concert willen? Helemaal er op gekleed lijken de types toch niet. Eerder nonchalant, al is dat tegenwoordig zelfs in het Concertgebouw geen beletsel meer. Sportief, ja, dat zou ik ze noemen. Ze zijn het ook. Eentje maakt zelfs plaats, zodat mijn man voor zijn eigen veiligheid tegen de treinwand kan leunen. Alsof de man uit respect voor een senior zijn stoel genadiglijk afstaat. "Maar ik ben heus niet zo heel  erg oud, hoor," zegt die senior, een beetje verlegen met het aanbod, maar het toch aanvaardend. "Ik ben pas 66." De jeugd van tegenwoordig zwijgt beleefd.

Of liever, hervat het gesprek over looptempo's en hartritmes, trainingsschema's en persoonlijke  records. Hier verheugen, zo blijkt, verslaafden zich op de nieuwe porties endorfines die ze in Nijmegen gaan aanmaken tijdens de vijftien kilometers van de Zevenheuvelenloop. De trein stroomt leeg in de Keizerstad. Voor de dertigste aflevering melden zich 26.000 deelnemers.

Wij treinen door naar de stad van de gebroeders Philips. De stad gloeit nog na van Glow, de lichtmanifestatie van dat weekend. Morele herbewapenaar Frits Philips

staat ons in brons gegoten op te wachten op de markt, waar zijn concertzaal is. Het wordt een vlammend concert, met honderd jaar oude muziek. Onze kleindochter zou het stuk van na de pauze meteen herkend hebben. "Is dat van Dazia?" had ze immers de Sacre du Printemps al eens op onze autoradio geidentificeerd. Bekende klanken dankzij Fantasia, de film van Walt Disney tegenwoordig ook op dvd verkrijgbaar. En van Dacia's had ze natuurlijk ook allang-is gehoord. Haar hoef je echt geen sprookjes te vertellen.

De dirigent gaf vooraf nog een inspirerend college over de woedende chaos die Strawinsky's meesterwerk in 1913 bij de première had losgemaakt. Met de aanstekelijke orkestleider haalde de man van onze nicht - een van de violistes, denk maar niet dat wij anders helemaal naar Eindhoven zouden  zijn gegaan - na afloop nog mooie herinneringen op. Aan hun gezamenlijke renavonturen, namelijk Wie beweert daar dat uitvoerders en liefhebbers van klassieke muziek niet sportief zijn? Volgens nicht zijn de techneuten onder de orkestleden in het Philipsorkest goed vertegenwoordigd en hebben ze mazzel. Hun helpt een wiskundig brein buitengewoon, bij het gecompliceerde telwerk dat voor het goed uitvoeren van de Sacre noodzakelijk is.

Op het station ging het gelukkig weer gewoon over Sinterklaas. "Zou hij er nog wel zijn?! Ik heb hem al zo lang niet meer gezien!" vroeg een jonge jongen aan zijn moeder. Een uur of twintig was het al gauw. schatte ik in. Zij was zo verstandig zijn bezorgdheid te delen. Voor alle zekerheid holden ze naar het perron.