speelvreugde

"Eat your heart out, gebroeders Jusse!" Die boodschap flitst per SMS zojuist terug naar Leiden. Daar staat de piano van de ene opa in het huis waarin de andere opa geboren is van het kleinkind dat daar nu woont. Ze heeft net een fotootje doorgestuurd: de volgende generatie kan nu thuis aan het klavier oefenen en die populaire jongens die twee keer zo oud zijn als hij straks naar de kroon steken.

Wij hadden gehoord dat hij met zijn oma de twee net live had beluisterd, en dat het indruk had gemaakt. Ook dat de jongen sinds kort op pianoles zit. Jammer genoeg heeft hij thuis alleen maar zussen, al zijn het er twee. Komt nog bij dat die ene die al op muziekles zit niet voor de piano viel, maar de cello verkoos. Dat geeft wel mogelijkheden voor samenspel later, maar vurige quatre-mains zitten daar niet bij.

vurige quatre-mains op houten vloer

Laatst zag ik trouwens vier pianisten een huit-mains uitvoeren, knap dat ze geen ruzie kregen want er pasten niet eens vier krukjes achter het toetsenbord.

 De piano die nu in Leiden staat bij de kleindochter heeft  voldoende lang bij haar ouders gestaan, al gaat haar moeder als oma van haar kinderen missen dat er bij logeerpartijen niet meer op gepingeld zal worden. "De buren zijn vast een stuk minder bedroefd," vermoedt ze, want op het beton van nieuwbouw klinkt contactgeluid onwaarschijnlijk ver door.

Daar hadden ook wij last van, of beter gezegd onze buren, toen onze piano terechtkwam in een nieuwbouwhuis midden in een meander. Maar die buren boorden met hun klopboren in betonnen muren, en dat deden wij weer niet. Nu hij hier in Arnhem weer gewoon op een houten vloer staat is het leed minder groot. Onze buurman zei althans nergens last van te hebben, maar een beetje hardhorend was hij misschien toch wel. Vandaag het bericht dat zijn huis zo goed al verkocht is.