doorrijden

Bijna uit het vorige millennium is die auto van ons. En hij doet het nog steeds. Vandaag moest hij weer naar de Apk-keuring. Vroeger mocht hij voor zijn onderhoud naar een garage midden in de wei, opgebouwd in een boerenschuur. Nu kunnen we een boswandeling maken, als hij zich laat bekijken in de familiegarage.

hij doet het nog prima

Aanvankelijk dachten we, nu de auto in Arnhem woonde, er goed aan te doen de dealergarage maar eens in te schakelen. U weet, de crisis was net begonnen, en de dealercollega in het westen des lands was al bezig het loodje te leggen. Terwijl het toch een fijn autootje was, als je althans geen akelige herinneringen aan de Jappenkampen koesterde.

Maar ja, we hadden al in Opel Corsa's gereden, dus brandschoon waren we toch al niet. Ach, Renault en Fiat hadden ons ook al eens vervoerd, maar dit laatste merk beviel ons toch wel heel goed, alleen al om de laadruimte waarin zelfs onze fietsen passen.

De Arnhemse dealer dacht het hoofd boven water te kunnen houden door ons de fatale diagnose te geven dat die toen tien jaar oude auto van ons alleen met buitensporig hoge opknapkosten nog door de keuring zou komen. Veel beter voor ons was het om afstand van hem te doen, dan zou hij nog tweeduizend euro kunnen opbrengen. Waren we zo gehecht aan het type, dat al jaren niet meer gemaakt werd? Dan hadden zij in hun werkplaats nog wel eenzelfde modelletje staan. Nauwelijks jonger, maar door hen vakkundig opgeknapt en dat exemplaar hoefde maar zes mille te kosten. Dan was je voor vierduizend toch weer helemaal rijklaar.

Wie net een huis gekocht heeft zit doorgaans wat krap bij kas, dus we zouden over dit aanbod wel even moeten nadenken zeiden we. Zo kwamen we na wat familieberaad voor een second opinion terecht bij de garagehouder die onze kinderen en hun vrienden in de verzorging had. Een ander raadplegen bleek ook in autozaken raadzaam, niet alleen bij medische kwesties.

We konden bij het oordeel van deze tweede keurder herademen, en rijden nu, vier jaar na het doodvonnis, nog steeds in ons steeds ouder wordende autootje. Zeker, de uitlaat moest een keer worden vastgezet. Provisorisch dan maar, want we wilden naar Frankrijk. Zelf ging onze garagist ook weg, maar een collega in de binnenstad zou ons kunnen helpen bij de voor dit merk gecompliceerde constructie. Met nog geen drie tientjes was het gefikst.  Het zit trouwens nog steeds prima, bleek vanmorgen.

 O wat hebben wij een vertrouwen gekregen in de poehaloze oosterse autoverzorgers. Wij gingen een prachtige herfstwandeling maken, want die auto  kon best wel eventjes zonder ons. Weer helemaal goedgekeurd.