Twaalfduizend vrijwilligers gaan vandaag zoals ieder jaar het bos in om te zagen en te sjouwen. Deze keer doen ze er goed aan een helm op te zetten, want door de storm is het er nog gevaarlijk. Ook gaan we driehonderd blauwhelmen naar Mali sturen. Volgens onze regering is dat een zinvolle bijdrage aan de terrorismebestrijding.
Vroeger hadden we nog wel eens wat aan ons leger bij overstromingen of grote ongelukken. Maar thuis de boel een beetje op orde houden vindt het naarmate het kleiner wordt steeds minder een uitdaging. Een vierdaagse lopen met volle bepakking is ook niet te vergelijken met het speuren naar bedreigers van de wereldvrede in Afrika. Hoe verder weg, hoe vollediger het mandaat waarmee onze jongens mogen opereren.
Het was al goed gelukt om missies door het parlement goedgekeurd te krijgen met de verzekering dat het om pure vredesoperaties zou gaan. Geschoten zou er alleen worden als ze zich moesten verdedigen. Verrassend getraumatiseerd kwamen de deelnemers terug, de werkelijkheid bleek minder zachtzinnig. Nu wordt de geweldsinstructie daarop aangepast, beperkingen zijn er niet meer. Als we het politieke klimaat goed aanvoelen verkeren de laatste pacifistische elementen inmiddels in ernstige staat van permafrost.
Op dit eigenste moment wandelen vier middelbare heren door de geteisterde bossen van Limburg. Zij steken alleen wandelpoten uit. Het is behalve Allerzielen en Vrijwilligersdag namelijk ook nog Broertjesweekend. Waarover praten zij, die vier daar in het bos? De geweldsinstructie was om het deze keer eens niet over de politiek te hebben. Ik eet mijn helm op als niet ook hier de werkelijkheid de goede voornemens blijkt te hebben getorpedeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten