In de wand de deuren naar de behandelaars. Maar voor je aan de beurt bent heb je nog ruim gelegenheid te genieten van je medepatiënten. Zoals van de stellen. "Zal ik meegaan," vraagt de eerste man zó timide dat zijn vrouw niet eens antwoord hoeft te geven. Ze stuift naar binnen en laat haar man verdoofd achter. De tweede vraagt als zijn vrouw aan de beurt is hetzelfde, maar iets verstaanbaarder. "Moet je zelf weten," antwoordt zijn vrouw op een toon die duidelijk maakt dat ze het geen goed plan vindt. De man blijft zitten. De mijne wou er deze keer per se bijzijn, en had dat al voldoende duidelijk gemaakt door niet in zijn auto naar radio 4 te blijven zitten luisteren.
Vandaag ook een hoogbejaarde moeder in een rolstoel, gechaperonneerd door twee van haar dochters. Ze wordt geparkeerd aan een tafel, bij een van de achtergebleven mannen. "Ik heb er zeven," vertelt ze hem. "Dochters?" wilde hij het gesprek gaande houden. Maar
antwoord krijgt hij niet meer. "Acht", hogen de dochters het aantal op als ze weer terug zijn.
Aan de gedegen kleding van de mantelzorgsters hadden we al kunnen zien dat hier van een hechte Veluwse levensopvatting sprake was. Veel kinderen, veel lange rokken, veel mantels, veel familieband. Zo handig in de tegenwoordige tijd, als je mantelzorgers nodig hebt.
De dochters hielpen moeder na gedane zaken weer zorgzaam in haar jas, en vonden een mandarijntje in haar zak. "Ik weet echt niet hoe dat daar komt. Eet jij dat maar op," sommeerde ze haar jongste dochter, die de veertig toch ook alweer lang voorbij leek. "Dat gaan we straks samen opeten," voorkwam die mogelijk vitaminegebrek door fruitontduiking. "Maar nu gaan we eerst gezellig op kraamvisite. Naar je nieuwe achterkleinkind kijken." Of ze de baby dan mee naar huis mocht nemen, wilde moeder nog weten. De dochters begrepen de wens, maar legden haar uit dat ze er geen melk meer voor zou hebben. "Het is goed dat jullie voor me denken," zei de moeder berustend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten