drinken voor ouderen

Daar hoor ik de voorzitter van het Nederlands Genootschap van Burgemeesters weer eens. Ooit mijn fractievoorzitter, toen we nog in het gewest Zuid-Kennemerland samenwerkten.

Toen was hij raadslid, nu is Bernt Schneider burgemeester van Haarlem, en voor zover ik kan beoordelen nog steeds sympathiek. Dus hij kondigt alvast aan dat het voor de twintig handhavers van zijn stad op 1 januari ondoenlijk zal zijn om de horeca te controleren op te jonge drinkers. Wie onder de achttien is en toch Nieuwjaar viert met een borreltje uit café of supermarkt ontloopt nog een bekeuring.

Ook de campagne van "nix" ("mijn moeder weet van niks, mijn vader weet ook van niks, niks drinken en niet roken tot je achttiende") wordt er vóór 1 januari in de media nog stevig in gehamerd. Maar verkoop van drank aan kinderen onder de zestien was al zo lastig te controleren. En dit gaat ook niet meevallen, verzekert Schneider ons. Zoals gebruikelijk heeft het rijk de gemeenten verantwoordelijk gemaakt zonder in de kosten bij te dragen. Waakzame ogen zoals van de Keuringsdienst van Waren zijn juist weggevallen, dubbel kassa voor het rijk.. 

Het fenomeen van de zuipketen gaat een bloeiende toekomst tegemoet, mogen we rustig aannemen. Maar wij moesten ons deze ochtend spoeden naar de zuipkeet van Van der Valk in uitgerekend Haarlem, voor de bijeen- komst van oudgedienden van de HDC-Mediagroep die ook op zijn laatste been loopt, althans omgedoopt gaat worden tot iets als de Holland Combinatie of zoiets vaags, waarin de gedrukte media gaan verdampen. De oprechte Haarlemmer schreit bittere tranen en neemt nog maar eens een troostend drankje op kosten van de Telegraaf..

Want het zou best eens de laatste keer hebben kunnen zijn, vandaag. Het was ook eigenlijk al merkbaar, het zieltogen. In haar wijsheid had de directie besloten de oudjes niet meer per concernonderdeel  uit te nodigen, maar alle grijsaards uit alle windstreken tegelijk naar Haarlem te ontbieden. Was goedkoper, verwachtten zij van dit massa-event. Zelfs al moesten er bussen worden gehuurd. Gelukkig werden wij in die menigte van stok- en rollatorgebruikers herkend door een Schneider die weliswaar geen burgemeester va Haarlem was, maar wel adjunct-hoofdredacteur van Haarlems Dagblad en ons dus kon vertellen waar de Haarlemmers zaten.

De dertig seconde stilte voor wie er door dood te gaan dit jaar niet meer bij konden zijn, werden door de directionele spreker op eigentijdse wijze ingekort tot vijftien. Dat de man niet eens de moeite had genomen de gestorvenen bij name te noemen, werd als extra grof ervaren. De organisatie is daarvoor gestraft door de sterk tegenvallende eetlust van de wel aanwezigen. De afdeling inkoop had met de helft minder ook nog ruimschoots toegekund. Zonde van de centen! En natuurlijk is in ons groepje wel oprecht getreurd dat onze lieve Willem er in dit jaar uit is weggevallen, en dat Cor er nu niet meer bij kon zijn. Dat de Telegraaf nog maar erg moge moeten bezuinigen. Want niet niet-herdacht te kunnen worden, dat lijkt ons de beste afloop.