Ik kijkt naar buiten, naar de grote boom voor het huis. De blaadjes zijn eraf, maar niet voor mij. Een weelde aan lichtgroene blaadjes zie ik. Voor mij geen herfst, maar lente.
Hier is iets mis. Maar het is een spectaculair schouwspel, want de blaadjes veranderen van kleur, en later worden het lijntjes, of krullen, of ruitvormen. Soms zie ik scherpe hoeken, soms juist sierlijke krioelende krullen. Af en toe wordt het heel herkenbaar craquelé waar ik naar kijk. Het mooist is het sneeuwlandschap (zo'n wolk in een bol die je even wakker moet schudden) van fijne vlokjes of kleine reepjes. Ook in prachtige kleuren. Die wolk kan ik naar me toe halen, totdat hij zo dicht bij is dat ik hem bijna kan pakken.
Maar jammer genoeg had ik er niets aan voor mijn blog. De letters gingen schuil achter de lichtbeelden, dat schrijft nogal ongemakkelijk. Wij kunnen niemand aanraden onder die omstandigheden te pogen Sinterklaas een handje te helpen met dichten. Ik ben er ook van beschuldigd regels te hebben overgeslagen van de poëzie .die voor mezelf bestemd was. Sorry, Sinterklaas!
Maar het is prettig dat ik mijn hobby nu toch weer kan opnemen. Laat de wereldgebeurtenissen maar weer doorkomen.
Toch nog weer een blog! Hoera, dat is mooi. En met een keer in de drie dagen zijn je lezers ook al heel blij.
BeantwoordenVerwijderen