lange frisse neus

Gisteren even niet toegekomen aan een blogbijdrage, sorry hoor. Gaat Sharon eindelijk dood, is Tiktijd er niet bij. We hadden het even druk met onze buren, dit jaar was het onze beurt voor de jaarlijkse nieuwjaarsontvangst. En ons tijdschema was een beetje in de knel gekomen door de slager en onze kleindochter.

We waren op een rustig uur bij onze leverancier van biologisch vlees binnengelopen en bestelden een reeks ingrediënten waaruit hij spontaan afleidde dat er een paté in de maak was. "Op welke temperatuur gaat u hem bakken," vroeg hij, want in Arnhem willen ze alles van je weten. Ik bekende dat ik dat zou moeten nazien. Toen greep hij zijn kans en legde uit dat ik het maar eens op 80 graden moest proberen. Dan bleef hij smeuïger, en als je de vorm met vershoudfolie bekleedde hield dat de ontbijtspekbekleding en de smaakstoffen mooi vast.

Walnotenpaté is het geworden, met armagnac en madeira. Maar de anderhalf uur bij de gebruikelijke 170 graden werden het deze keer dus niet, ik wou wel eens testen of de slager gelijk had. Al was ik er een beetje laat aan begonnen, te laat eigenlijk wel. Voordat ik de geur ging vertrouwen - en mijn echtgenoot er door gewekt werd zodat hij kwam vragen waar ik bleef - was het vijf uur geworden.

Gelukkig kwam de volgende dag, toen we eigenlijk de ander boodschappen hadden zullen doen, onze kleindochter om een paar uurtjes op zich te laten passen. Zij had heel veel zin in het halen van een '"frisse neus, een heel lange" en dat was deze keer niet naar speeltuin De Leuke Linde, maar naar iets van bos en avontuur. Diertjes erbij, ja dat zou leuk zijn. Het werd een topmiddag, die ik voor geen goud had willen missen.

We liepen langs het zwembad, waarvan ze wilde zien dat er nu echt niemand was. Ze vertelde over zwemles, en haar eerste golfslagbadervaring met mamma. We vonden een kerstboom - een afgewaaide dennetak, ik mocht hem heus wel dragen  van haar - en we hoorden een haan kraaien, van heel dicht bij. Schapen zagen we, zo dik dat ze "vast wel zwanger" waren, dacht mijn kleindochter, die zelf ook gezinsuitbreiding verwacht. (Dat snapte de vijfjarige toen ze haar vader hoorde zeggen "dat er dan wel een naam bedacht moest worden".) We genoten van gras-knabbelende paarden, die naar ons toe kwamen. Meisjespaarden, dachten wij deskundig.

 

In een ander veld vermoedden wij de jongenspaarden, die natuurlijk veel wilder waren en daarom niet bij de meisjes stonden. Een langharige zwarte Shetland pony was blij met ons bezoek. Hij had uitzicht op twee andere pony's, die ook nog een lief klein rijtuigje tot hun beschikking hadden. "Zonder banden, dat is een echt ouderwets wagentje!" zag mijn kleindochter meteen. Ze vond het maar zielig dat de zwarte pony zo eenzaam was, en er niet bij mocht.

En dan de honden, al die honden die het geluk hadden te worden uitgelaten in dit prachtig glooiende en zonnige gebied. Met bazinnetjes en af en toe een baasje, die meegenoten van de oma die haar kleinkind uitliet. Je zou er jaloers op worden, zo'n gezellig kwetterende metgezel aan je zijde.

Een van onze buren vertelde dat ze me zaterdagmorgen nog met man had zien shoppen bij de Co-op. Misschien wilden we dat incognito doen, ze had ons maar niet aangesproken, we leken een beetje gepresseerd. Dat we geprobeerd hadden met haar mogelijke eetvoorschriften rekening te houden waardeerde ze zeer. Echt kosjer bleek de andere paté van kip, krenten en Calvados niet te zijn, maar ze vond hem lekker. (Half uurtje werk, kan op het fornuis worden bereid.) Jammer, haar man moest verstek laten gaan, herstellend van een ziekenhuisopname. Had oorlogstrauma's herbeleefd, vertelde ze, hij was bang geweest voor het innemen van medicijnen. Het ging nu weer beter met hem. Oud-collega van ons, juist met hem hadden we het nog wel even over Sharon willen hebben.