fusietoneel

Handig hoor, die bezuinigingswoede die er zo inhakt bij de cultuur. Daardoor konden we gisteravond genieten van het Gelders Orkest en tegelijkertijd naar een toneelstuk kijken. Toegegeven, zo'n fusionvoorstelling bespaart ook de toeschouwers enorm veel tijd.

Wel moesten de belangstellenden zich eerst laten natregenen omdat ze door de diensteningang naar binnen moesten komen en het was even wachten voor die openging. Zo kwamen we uiteindelijk op het podium terecht. Daar was onze plaats als publiek. Acteurs en musici gebruikten de schouwburgzaal met de twee balkonringen als hun toneel.

Het was voor ons een bijzondere kennismaking, kijken naar de plek waar je eigenlijk hoort te zitten. Dat kon natuurlijk pas nadat het metalen brandscherm was opgetrokken. Eerst moesten we koffie drinken met een petit petitfours, waarna toespraakjes, want we waren hier bij de tweede try-out. De kersverse interim directrice van schouwburg en Musis Sacrum heette ons welkom en gaf als leermomentje aan dat het publiek morgen zelfs bij regen niet meer nat zal hoeven regenen. Dat hadden wij dan toch maar mooi bereikt.

En daarna kregen we uitleg over de muzikale inbreng en het toneelstuk, waartoe we weer van onze tribune af moesten komen voor het kijken naar een filmpje over "the making of" van "Kwartet" van de (Oost-)Duitser Heiner Müller uit 1982. Gebaseerd op de roman "Les liaisons Dangereuses" van de Fransman De Laclos uit 1782.

Onder regie van Marcus Azzini, artistiek directeur van de in Arnhem zetelende maar landelijk (zelfs op Oerol) opererende Toneelgroep Oostpool, was er een spektakel van gemaakt. Met toch maar twee acteurs, die elkaar in licht-archaïsch taalgebruik toespraken in wisselende rollen, over hun krachtmetingen in liefdeloze lusten en hun slachtoffers. 

We zagen hoe de zaal gaandeweg werd omgebouwd tot filmhuis (zo'n Arnhems kunstencluster is ook eigenlijk helemaal niet nodig! Alles kan gewoon in één bestaand gebouw). Videocamera's en spiegels zorgden voor shots die op uiteindelijk een stuk of acht schermen en grote lappen zichtbaar waren. Voor de ontmaagdingdsscene die het naderende slot inleidde bouwde de wellustige hoofdrolspeler een megabed op door minstens tien matrassen uit de kringloopwinkel op een berg te smijten, over de stoelen heen waartussen en waarover de beide spelers zich tot dan toe uiterst soepel hadden bewogen. Daar was nu wel eerst een beschermend zeil overheen getrokken. Zo blijf je fit!

De musici omlijstten met solo's en in ensembles met mooie muziek de scènes uit het boek, dat destijds voor veel ophef had gezorgd. De bewerking was eigentijds, en deed hoogstens om de anti-paapse passages een lichte huivering door het publiek uit deze katholieke regio gaan. Het gaf daarentegen weer geen krimp bij de aanblik van het functionele naakt, dat uiteindelijk ook nog te pas kwam, maar kuis buiten de videobeelden gehouden werd. "Móóje maan," zou Martin Simek gevonden hebben. Jammer dat ik tegenwoordig zo slecht in de verte zie.

Met de ouverture uit Egmond sloot het orkest af, terwijl de man, vrouw spelend, ten onder ging, en ook de vrouw niet lang daarna als hoer in de nevelen van hel of hemel verdween.
Nog tien keer te zien, twee voorstellingen in Amsterdam. Voor de liefhebbers van taal en muziek