we bellen

Gezellig barbecuen, vandaag kon het nog. Half acht is het, als het citroenijs is uitgedeeld. 'Nou laat ik jullie wèl met de troep zitten," zegt onverhoeds de man die eerder al een lekkere tagineschotel heeft geserveerd en in onze achtertuin met succes fikkie heeft gestookt en nu op zijn fiets wil springen. "Helemaal niet erg hoor," zeggen de gasten, "Wij gaan er ook net vandoor."

Nou ja, dat was natuurlijk maar een snedige plagerij van die gasten. Maar toch, zo zit je dan voor je het goed en wel beseft alleen. Had je maar lid moeten blijven, dan had je ook mee gekund naar de jubileumviering van de PvdA, afdeling Arnhem, die vanavond in cultuurtempel Rozet haar 110-jarig bestaan viert. Dat is vlak naast het Feestaardvarken, vanavond toevallig nog een van de vragen in de quiz Twee Voor Twaalf. De leden gaan over idealen praten en Spekman ontmoeten, de voorzitter van de partij. 

Dat wil je natuurlijk niet missen, nu de partij het zo moeilijk heeft. De NRC wijdde er in juli nog een heel artikel aan, waarin oud-voorzitter Koole aan het sombere woord komt over de lethargie waardoor de socialisten bevangen zijn. Zelf wacht ik nog steeds op het nakomen van de afspraak die de huidige voorzitter gemaakt had om met de teleurgesteld afgehaakten in deze contreien een gesprek te hebben. Omdat er toen even ander politiek gedoe was, is de gemaakte afspraak destijds daags tevoren afgezegd. Maar zo spoedig mogelijk... Daarrna niets meer gehoord.

Dat had mijn wel lid gebleven huisgenoot overigens ook niet, voor wat betreft deze bijeenkomst. Het is dat de Gelderlander er een aankondiging over had, anders had hij rustig kunnen blijven zitten genieten bij zijn vuurtje. 

Gelukkig is Spekman een benaderbare man des volks. Hij gaat me bellen, was de boodschap waarmee mijn koerier uiteindelijk thuiskwam.  .