Zelf hebben we het ook wel eens gedaan. Koersbal heette het, als ik het wel heb. Een ploeg jongeren was afgelopen zondag bezig op de bult van het Valkhof in Nijmegen. Wij waren al wel eens in het museum van dezelfde naam geweest, nu wilden we de buitenkant wel eens bekijken.
De ballen vlogen ons om de oren. Door de geaccidenteerdheid van het terrein rolden ze hele einden. Zelfs tot onder het spijlenhek waarmee de Barbarossa-ruïne wordt afgeschermd. Met ware doodsverachting werd die bal teruggehaald. Door een onverschrokken vrouw, de jongens dachten prakticher. "Laat toch liggen," was hun oplossing, ingegeven door eigenbelang. "Ga jij hem betalen, dan?" Het klimmen over het hek en weer terug leverde gelukkig geen extra balverlies op.
Je bent hier boven de rivier, vlak bij de brug over de Waal. Met een flinke doorkijk op de bocht daarna. Een strategisch uitzicht, in vroeger tijden ook al voor de Romeinen die hier Noviomagus gesticht hebben. Zeventig jaar geleden fungeerde de plek als adelaarsnest van de Duitsers, die loopgraven in het park aangelegd hadden. De verovering van de brug door de geallieerden wordt morgen als het laatste succes van Market Garden herdacht.
Nu herinneren alleen de Latijnse spreuken op de witgeschilderde uitzichtbankjes nog aan de historie.We worden er geen wijs uit, al hebben we er toch samen een jaar of veertien studie in gestoken. Gelukkig is het Monumentendag, en een rondleidster is nabij. Dat we daarna ook nog in gesprek raken met een verrassend fitte weduwnaar van 82, die ons vertelt dat hij nog elke week zwemt, tennist en aan gymanstiek in clubverband doet, waarna hij ons ook nog zijn hele carrière als elektrotechnisch opzichter schildert, die hem tot in alle uithoeken van regio en land heeft gebracht, in vervolg waarop hij bereid blijkt met ons de kwaliteit van de Zeeuwse luchten te bejubelen, maakte het tot een alles bij elkaar heel bijzonder uitstapje. Vooral omdat hij erbij vertelt dat je maar weinig aanspraak hebt als je thuis blijft zitten. Dat zijn we inmiddels roerend met hem eens. Voor we het weten is het alweer vijf uur geweest. Gelukkig doet Nijmegen niet aan zondagopenstelling van de winkels, dus die lopen we niet mis. De stad is leeg. Ook dat plein dat zo stampvol was, die keer toen onze kleindochter besloot maar eens op stap te gaan. Toch nog teruggevonden, desalniettemin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten