leeshonger

Vier jaar oud was ik, toen uit de bibliotheek van Rugby een exemplaar van Pinoccio werd geleend. Welgeteld 63 jaar later is het boek pas weer ingeleverd. Verheugend nieuws, bij alle ellende in de wereld.

De Brit die het stripverhaal van Disney zo lang had achtergehouden, kon het zonder leenboete inleveren vanwege de tien dagen van amnestie die de bibliotheek had afgekondigd. Dat het boek na al die tijd terugkwam verraste de bibliothecaresse zeer; eerlijk gezegd hadden zij - er inmiddels 34 jaar werkzaam - en haar voorgangers het niet eens gemist. 

Bijna net zo lang geleden was ik lid van de Haagse bibliotheek, en stond ik als lid van het woensdagmiddag-voorleesclubje voor het eerst met een foto in de krant. Je moest toen nog netjes stilzitten en goed luisteren, een vaardigheid die mij later in mijn vergaderjaren enorm goed van pas kwam. Nog handiger was het dat ik zelf leerde lezen.

Het leren hanteren van mes en vork kwam juist weer meer van pas op latere leeftijd, toen de gestegen welvaart het verorberen van pizza's mogelijk ging maken.

Er kwam een Pinocciorestaurant bij Malkenschoten, en in die keten bood ook Arnhem zo zijn mogelijkheden. Maar de foto hiernaast kan niet meer gemaakt worden, hij is alweer drie jaar oud. De Pinoccioparafernalia en de Italiaanse mandflesjes zijn verdwenen uit wat nu gewoon restaurant de Leeren Doedel heet. De kaart is gemoderniseerd. Maar een pizza kan er, als je dat nou per se wilt, nog wel besteld worden.