kap ermee

Een jaartje of tachtig heeft een boom nodig om tot volwassenheid uit te groeien. Vroeger werden ze nog een beetje beschermd tegen vroegtijdig overlijden doordat er een kapvergunning nodig was, als je er vanaf wilde. Nu alles op een koopje moet en niets onze individuele vrijheid meer in de weg mag staan, schaffen gemeenten dat idee af. Hoogstens mogen nog een paar monumentale bomen op een lijstje staan, de rest is vergunningvrij geworden. Kappen maar!

Ik beschouw het als een soort hedendaagse beeldenstorm, die over ons land waait. Er is immers altijd wel een reden om te vinden dat bomen in de weg staan. Je wilt bijvoorbeeld  graag huidkanker oplopen door in de volle zon te kunnen liggen. Of er huizen vogels in of bladluizen, die je auto vervuilen. En wat ook heel vervelend is: al dat blad dat er in de herfst vanaf valt. Of de ondergrondse ellende die je er van hebt. Schade aan je riolering, door de wortels die de gemakkelijkste weg naar voedingsstoffen zoeken. Omhoogkomend plaveisel, ook al geen pretje. Of er plassen maar honden tegenaan. Allemaal redenen om de kettingzaag ter hand te nemen. Weg is weg, probleem opgelost.

"Kandelaberen" is de term voor wat deze boom, tegenover het Arnhems station Sonsbeekzijde, is overkomen.

Alvast flink wat teruggesnoeid, vooraankondiging van een noodlottige afloop. We hebben de doodstrijd nog lang moeten verduren. Het was een mooie boom, maar het werd een lelijk staketsel, het is maar goed dat hij nu verdwenen is, toch?.  Nee, het is niet de bedoeling dat er nog iets van gelijke allure terugkomt.

Geef me dan toch maar liever het herfstuitzicht vanuit De Schakel in Goes. Ik gun de bomen en de bewoners van harte een ongestoord honderdjarig bestaan.