kool gestoofd

"Dat kostte maar twee .blaadjes." Een gevleugelde uitspraak, die ons gezin overhield aan de tevreden vrouw van de Tovenaar van Fop. We lazen toen de Volkskrant, en ook die strip. De door haar veroorzaakte geur van kool hing in huis, de tovenaar vond spontaan dat ze deze keer maar eens in de stad moesten gaan eten.

Hier besloten wij ook maar buiten de deur te gaan eten, omdat ook wij weinig anders in huis hadden dan nog een half kooltje. Zo kwamen we terecht bij een nieuw adres, panne(n)koekenhuis Den Strooper geheten en daarmee zoveel oud-Hollands suggererend dat we maar eens toehapten. Een accusativus of lijdend voorwerp, wat zouden die dan wel kunnen bakken van hun panne(n)koekenmeel?

Het bleek mee te vallen, al was de reeënpaté op en ging de daarmee gepaard gaande appelpanne(n)koek en de cranberrysaus daardoor aan mijn echtgenoot voorbij, omdat hij dan liever de erwtensoep bestelde. Hij kreeg uiteindelijk nog bijna een halve panne(n)koek ananas met kaas en spek daarbij. Al zag hij de bui al wel hangen, hoe langzaam hij ook lepelde, meer kon ikzelf niet op. Maar het was een van de beste baksels uit mijn pankoekenleven. Hij kon er toch ook nog van genieten, gelukkig.

En wij genoten van het kinderspeelhol naast ons, waar intensief gebruik van werd gemaakt. Wat ons opviel was dat de vaders de wacht hielden, terwijl hun vrouwen wel hun panne(n)koeken moesten opeten. Voor eten hadden de kinderen geen tijd. Er zijn ook prinsessenverkleedkleren. Maar eens kijken of onze kleinkinderen zin hebben in dit eethuis, of kool preferen.