Op deze dag komt het dan toch eindelijk, dat derde kleinkind. Niet vrijwillig, maar ruw gestoord in zijn gelukzalige zwempartij in moeders buik door het scherpe mes van de gynaecoloog.
De ooievaar had het er bepaad moeilijk mee. Op zijn eigen nest zat hij al lang niet meer. Wanneer kon hij nou eindelijk langskomen in Arnhem?
Door het raam vliegen was ook al geen succes. Hier was niemand thuis.
Maar uiteindelijk kon hij zijn inmiddels erg gewichtig geworden pakketje op het goede adres bezorgen. De jongeman zette een enorme keel op, nog voor hij goed en wel te voorschijn gehaald was. Hij herhaalde dat, zodra de anesthesiologe ook maar even in zijn buurt kwam. Zo bracht hij al meteen vrolijk gelach teweeg in de operatiekamer. Inderdaad, 4,6 kilo mens erbij. En toch nog honger. Hij is me er eentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten