Nu moeten we opeens weer blij zijn, het is net of ik Balkenende weer hoor. In het licht van Europa is nationalisme opeens opnieuw razend populair. En daar was gisteravond het Eurovisiesongfestival, het kwam als geroepen om ons uit onze depressie te halen. Voor de kansen van Ilse en Waylon gaven wij kenners vooraf nog helemaal geen cent, wat een oersaai liedje hadden ze bedacht. Dat zou in de voorronde al sneuvelen. Maar gisteravond bleken ze daarmee op hun slofjes tweede te zijn geworden. Alleen de vrouw met de baard uit Oostenrijk ging hen voor, maar die was dan ook als een Phoenix uit haar identiteitscrisis herrezen en daar kon niemand tegen wezen. Middelvinger tegen Poetin en zijn macho's.
Zo bezien was de tweede plek voor "onze" Common Linnets een onwaarschijnlijk succes, en de beste prestatie in veertig jaar. Zeven keer douze points, dar kon Anouk met haar vogels niet aan tippen. Niemand had het voorspeld. Nu lopen we opeens naast onze oranje sandalen van trots. Een beeld daarvan heb ik vastgelegd in Meppel. Zou je er bij het voetballen nog wat aan hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten